Bahçeyle uğraşanlar bilir, yeni dikilen bir fidancığın değerini.
Fidancığın altını düzenli olarak belleyen, ona gözü gibi bakan, her yaprağıyla teker teker ilgilenen, fırtınada tasalanan bahçıvan, gün gelir bir bakar ki canı gibi baktığı fidancık tam meyve vereceği zaman kurumuş.

Ne hisseder dersiniz?

Bir çocuk düşünün gün boyu uğraştığı, göz nuru akıttığı, titizlikle çizdiği, zevkle boyadığı resim çalışmasına su döküldü.

Ne hisseder dersiniz?

Bir anne hayal edin. Bebeğine bakmak için her şeyi göze almış, gece uyumamış, yememiş yedirmiş, onunla sevinmiş, onunla gülmüş, tehlikelere bir kartal gibi kol kanat germiş,onun eğitimiyle sonuna kadar ilgilenmiş, okutmuş, başarılı olmasını hayal etmiş.
Ve tam mutluluğunu göreceği zaman kaybetmiş canını..

Ne hisseder dersiniz?

Bahçıvan çok üzülür, ama yerine yeni bir fidan diker, Çocuk çok üzülür ama yeni bir resim yapar. Peki anne ne yapacak?..

İnsanoğlu bu dünyaya yalnızca bir kez gelir. Yaşam onun için inanılmaz bir hazinedir.
Acıyı ve tatlıyı yaşayacaktır, sevecek ve sevilecektir, hayata sıkı bir şekilde bağlanacak, bir şeyler yapmaya çalışacaktır.
Yapmaya çalıştığı asıl amaç: mutlu olmaktır. Bunun için ailesini, sevdiklerini, ülkesini, kırmadan, doğaya zarar vermeden insan gibi yaşamak isteyecektir.
Ama bu plan kimi zaman istendiği gibi gitmez, en mutlu olduğun, kendini çok güçlü duyumsadığın, sevdiklerinin senin hakkında iyi planlar kurduğu bir anda göçüp gidersin bu dünyadan…


“Mektup alırsın,
Her taraf gül gülistan;
Derken cenaze geçer,
Her taraf zindan.
Mümkün olsa da insan,
Her zaman gülebilse;
Olmasa her neşenin
Sonunda hüzün.
Acısı da, tatlısı da ömrümüzün,
Çok pahalıya oturur üstümüze.”

Cahit Sıtkı,
Ne acı demiş, “Acısı da, tatlısı da ömrümüzün,/Çok pahalıya oturur üstümüze.”

Geleceğin en büyük mimarı genç insanlarımız. Onların mutlu olması demek
Ülkenin geleceğinin de mutlu olması demektir.
Hayatlarının baharında gençlerin yitip gitmemesini Tanrı’dan dileyerek yazıma noktayı koyuyorum…