Zordur ayrılık kararını vermek... Sonrası çok daha zordur... Gündüzleri iyidir de geceleri sığamaz olursun yurdun samimiyetsiz odasına, “Ah” dersin, “Ah annemin yanında olmak vardı şimdi. Neden geldim ki zaten bu soğuk, gri şehre. Her şeyi kaybetmeye mi geldim, kendimden vazgeçmeye mi yoksa! “ Ani bir kararla son tramvayla otogara gider seni memleketine, evine, annene götürecek otobüse alırsın biletini. Cam kenarında yol boyu penceredeki silüetine bakar, ağlama isteğini bastırırsın güçlükle.

Nihayet varırsın evine sabahın kör bir vaktinde. Ne zamandır ihmal etmişim ben ailemi, tatillerde bile bahaneler uydurmuşum, nasıl da kaptırmışım kendimi, diye hayıflanırsın içten içe. Bahce kapısına uzanırsın, yılların degistiremediği o tanıdık, bildik gıcırtı gözlerine yaşların dolmasına sebep olur, o sırada köpeğin koşar gelir yanına. Tutamaz kendini sarılırsın. “ Rex” dersin; “ Oğlum çok üzdüler beni, çok...“

Kapı sesine ve köpeğin havlamasına uyanmıştır çoktan anne. Kapıda belirir; gözlerinde sabah mahmurluğu, yüzünde yılların yorgunluğu. Son görüşünüzden bu yana saçlarındaki beyazlar artmış, yüzündeki çizgiler mi derinleşmiştir yoksa sana mı öyle gelmektedir bilemezsin. “ Deli kız” der, “ İnsan bir haber vermez mi, karşılardı baban seni. Hem esyaların hani?“ Orada kucağında köpeğin, cocukluğunun geçtiği bahçede, sabahın kör bir vaktinde....

Anne tutar götürür seni içeri, arka bahce manzaralı mutfakta cabuk tarafından birer sallama cay yapar gecersiniz karşılıklı. İçemezsin, zaten anne de bilir sabahları bir şey içemediğini. Anlarsın, bahanedir çay. Evin kokusunu solursun, içinde bir yerlerde bir şeyler tuzla buz olmuşcasına acıtır içini. Gözyaşları usul usul inmeye başlar yanağından. Kendini annenin kucağında buluverirsin. Hiçbir şey sormaz, söylemez anne. Sadece birbirine karışmış saçlarınla oynar.

“ Anne” dersin içinden. “ Yenildim ben anne. Senin anlattığın masallardaki, yazdığın öykülerdeki gibi değilmiş hayat. Her şeyimi koydum ortaya, her şeyimle sevdim ve yenildim. Nasıl olacak şimdi onsuz. Çok kırdılar küçük kızını anne, çoo...k. Kendi hayatımın kara balığı olacaktım hani o en sevdiğim masaldaki gibi, zifte bulandım anne. “

Akabinde devam edersin ağlamaya, neye ağladığını unutana gözyaşların lenslerini acıtana dek... Nihayetinde sorar anne “ Ne oldu kızım, korkutma beni. “
Burnunu çekersin, artık o her düştüğünde annenin kosup kaldırdığı küçük kız değilsindir, büyümüşsündür. Dünya büyümüş ve kirlenmiştir, sen de öyle...

“ Yok bir şey anne. Özledim sizi, evi. Çok özledim. Bilirsin beni duygusallığım tuttu.“ dersin, yalanın anlaşılmasın diye gözlerini hala dumanı tüten çaydanlığa dikerek. Güler anne belli belirsiz. “ Kalk hadi kocaman kız oldun. Çık odana yat dinlen. Ben de sana fındıklı kurabiye yapayım, kalkınca yersin yanında çayla, özlemişsindir anne kurabiyesini. Hem biliyor musun ağlayınca çirkin oluyorsun, ne vardı azıcık annene çeksen! “

Nazlı nazlı kalkarsın, pencereden bakarsın, güneş yükselmiştir iyice, gecenin hüznünden ve karanlığından kalmamıştır eser. İçindeki acı hafiflemiştir, esasında umrunda da değildir, artık evindesindir: anne kucagında baba ocagında...

_fin_