Saðanak yaðýyor. Usulca bir adam beliriyor. Gölgesi boyundan kýsa. Koþturuyor. Yüzünde belirsiz bir ifade. Islanýyor.
Günahlarýndan arýnýyor sanki. Bir dua gibi yaðýyor yaðmur. Sadece gök ve yer arasýndaki bir sadakat yemini. Bir vefa...
Yaðmur en ýslanmadýk yer býrakýncaya dek, yaðýyor. Dua bitmiyor.

Ve yer çatlýyor. Islak adam yerin arasýna kaçýyor. Düþüyor. Çýkmaya çalýþýyor. Olmuyor. Yalnýzlýða düþüyor.
Yalnýz aðlýyor. Yalnýzlar daha yalnýz kalýyor þimdi. Kalabalýk bir kara parçasý kopuyor o sýrada. Araya karýþmýþ, 3 temel hisle...
Umut, vicdan ve beraberlik hissi... O kopan kara parçasýný adý dünya. Bizlerse hala arýyoruz, arada kaybolan umudu,vicdaný ve
yalnýzlýðýn yorduðu bedenleri...

Halbuki ne kara parcasýydý yalnýz olan, ne umut, ne vicdan... Sadece beraberken yalnýzdý tüm hisler... Ve beraberliktan kaynaklanýyordu yalnýzlýk...
Hisler bile yoruluyordu... Ellerinde beraberlikle... Islanmamýþ gelecekle...


Ve bir adam beliriyordu. Elinde fener, gölgesini arýyarak. Saðanak yoktu artýk. Dualar sadece dua olarak kaldý vicdanlarda.
Þimdinin insaný, saðanaðý tutyordu elleriyle... Vefaya yemin ederek... Ardýndan beraberlikten kaynaklanýyordu yalnýzlýk...

09.09.2010-Perþembe
Saat:01.00