odamdaki aylak aynayı
her rüzgara yol veren
ahlaksız pencereyi seyrettim uzun uzun
giderek büyüyen elbiselerimi
yerçekimiyle ayakta durabilen ”ben” i seyrettim
gülümsedim
ziyana aşina halimle

çocuk aklımla
boya kutularımı alıp
karikatür halimle çıktım o şehirden
çengelli iğnelerin derime battığını unuttum
yolu sordum karanlık göçebelerden

hayatın eskimiş çamurluklarına değen
yamuk ve parıltılı bir hayalettim sanki
toza tutundum yol boyu
gitmeye hazır mıyım diye sormadım kendime

makasa benzeyen
biçkin gecelerin birinde
kıyılmış canımla durdum
betonun denize döküldüğü yerde

bir kibrit çaktım açlığıma
çengelli iğnelerimi söktüm bir bir
baktım ki
hayat hortlamış içimde yeniden

öksüren köpeklerine kurban olduğum şehir!
sana geldim
yürüt beni güdük huzurumla!