ÇOCUKLUK AÞKIM

Daha hayatýn anlamýný bilmediðim çaðlardaydým. Aþk denilen duygunun ne ifade ettiðinden habersizdim. Sekiz mi? dokuz mu? yaþýnda idim onu bilem zar zor anýmsýyorum. Her çocuk gibi bende birisini çok sevmiþtim. O çaðlarda onu seviyor olabilmek benim için gurur kaynaðý olarak yetiyordu. Beraberdik her gün, oyunlar oynardýk, hatta bazen o suç iþlediðinde ona kýzmasýnlar diye suçu üstüme alýrdým. Bir defasýnda bizim evde idik ve oyun oynuyorduk benim elimde balon vardý onun elinde plastik bir top, bana dedi ki, sen balonu tut ben topla balona vuracaðým, tamam dedim. Attý ama ben balonu çekiverdim top cama deðdi ve kýrýldý. Babam geldi kim yaptý dedi. Ben yaptým dedim. Azarý ben iþittim ama güzel bir þey yapmýþtým, sevdiðimi kurtarmýþtým. Geldi öptü beni çok mutlu oldum.
Her güzel þey gibi buda kýsa sürdü. Gitti baþka bir þehre -Ankara’ya-.çok aðladým arkasýndan. Her akþam evden çýktým, bir arkadaþým vardý ismet, onunla kaldýrýmýn kenarýna oturup aðlardýk. Onun da bir sevdiði vardý ikimizde ayný dertteydik. Onunla beraber aðlardýk. Her gün sevdiðimin gelmesini beklerdim. Ama neden hiç gelmezdi. Her akþam kaldýrýmda, her gece yorganýmýn içinde ona aðlardým. Kimseye hiç sezdirmezdim ne annem ne babam ne de bir baþkasý görmedi aðladýðýmý. Ýnsanlarýn bilmesinden de korkardým. Sanki o gelirse geri, cennete gidecektim. O kadar çok özlüyordum ki bazen kahvaltý yaparken aklýma geliyordu, dayanamayýp aðlýyordum ve annemlere gözüme toz kaçtý diyordum inanmadýklarýný biliyordum ama yinede öyle diyordum iþte.
Bir gün okuldan geliyordum, bizim evin penceresinde onu gördüm inanamadým tekrar baktým evet oydu. Ýlk aþkým bizim evdeydi. Gördüðüm andan ona sarýlana kadar ne kadar çok þey hissettiðimi anlatabilmem mümkün deðil, hayat daha güzel olacaktý, artýk aðlamayacaktým, beraber oyunlar oynayacaktýk. Aklýmdan neler neler geçiyordu. Koþarak vardým kucakladý öptü beni. Bana hediyeler getirmiþti onlarý gösterdi bana. Hayatta alacaðým ilk hediyelerdi bunlar ve bu hediyeleri bana veren hayatta en çok sevdiðim insandý. Benim çocukluðumda uçlu kurþunkalemler yoktu onlardan getirmiþti, satrancýn ne olduðunu bilmiyordum birde satranç getirmiþti. Daha sonralarý da ne olduðunu bilmediðim þeyleri hep o hediye etti bana, ilk walkman’ý o hediye etti bana, ilk okuduðum roman o’nun hediye ettiðidir.
Çocukluk aþkým, Ankara’dan gelmiþti, bana hediyeler getirmiþti, ABÝM’di.
Aradan 27 sene geçti ve o halen ayný þehirde ve ben halen arada kaldýrýma oturur aðlarým. Ama artýk yalnýz aðlýyorum ismette yok. Hem de bu defa o kadar saklýyorum ki benim bile haberim olmuyor.
Hiç kimseyi, seni sevdiðim gibi sevmedim ABÝ, hiç kimseden senden korktuðum kadar korkmadým ABÝ, hiç kimseyi yanýnda iken bu kadar özlemedim ABÝM.