“Kaldýrým taþlarýnýn altýnda kýpýrdayan insanlar var! Görmüyor musunuz?!” diyordu titrek sesi. Adeta canýndan bezmiþ bir halle yakarýyordu: “Kaldýrýn þu taþlarý! Ezmeyin onlarý! Nefes alamýyorlar o taþlarýn altýnda!” Artýk basbayaðý yalvarýyordu sesi: “Lütfen! Daha fazla dayanamayacaklar!” Sonrasýnda sessizliðe büründü. Sanki tüm umudunu yitirmiþti. Onu bu halde görmeye içim el vermedi. Yanýna gittim.

“Eðer istersen, taþlarý kaldýrmana yardým edebilirim.” dedim, “Zaten bugün öðleden sonram boþtu. Bana da yapacak bir þey çýkmýþ olur”

Gözlerini bana çevirdi. Duyduklarýna inanamýyormuþ gibi baktý bana. Dolu dolu gözlerle: “Gerçekten mi? Bunu gerçekten yapar mýsýn? Ahi n’olur bana yardým et! En azýndan birkaçýný kurtarabilirz böylece.”

Arnavut kaldýrým taþlarýný, ellerimizle ve yaptýðýmýz ilkel aletlerle bir bir kaldýrmaya baþladýk. Biz kaldýrdýkça insanlar fýrlýyordu dýþarýya. Herþey maviye bürünmüþtü. Ýçimi bir huzur kapladý. Bir süre sonra kaldýrdýðýmýz taþlarýn altýndan zirftten baþka bir þey çýkmamaya baþladý. Diðerleri baþaramamýþtý. “Olsun” diye düþündük, en azýndan birkaçýný kurtarabilmiþtik. Bu bile yeter de artardý bile.