Hoþçakal yüreðimin en tenha yeri, kederli günlerimin yetim güvercini, hüznümün bezirgâný, dar günlerimin aðabeyi, ömrümün yaralý sýlasý…. Yüreðim eyvah! Kasvetli bir akþamdan su mu içtim, rüzgara mý sövdüm, helas bulmadý baþým. Ondandýr omzumun bir tarafý düþük, yüzüm aðlamaklý, adýmlarým kýsa ve düzensiz. Aðabeyimden mektup aldým; içimi acýttý; bin kere öldüm. Binlerce kuþun uçup gittiðini gördüm. Sendeledim, düþtüm. Baktým arkamda bir ýslýk boyunda hayat, bir yeryüzü hakikat, bin ömre bedel ýssýzlýk. Baktým annemin ellerinde bir tutam bulutsuz gökyüzü, avuçlarýma aldým ellerini; baktým gözleri biçimsiz bir yeryüzü, talan edilmiþ kasaba. Ellerinde solmuþ papatyalar dillerinde dua. Artýk karanfillerden sayýyorum ömrümü, kuþlar da konmuyor ne zamandýr penceremin pervazlarýna, o iki gözüm kuþlar, kederli akþamlarýn ablasý, pýrýl pýrýl sabahlarýn sahibi kuþlar, avuçlarýma baharý sýðdýran kuþlar… ah kalbimi ferahlatan kuþlar. Biliyorum bir tren penceresinden aþina bir çehreye uzak uzak bakmak gibi, çisil çisil yaðan yaðmurdan kaçmak gibi, eski bir dostu dar ve sýkýþýk bir zamanda anmak gibi, yaþamak gibi. Artýk hayatý da insanlarý da hýzla tükettiðimi, soluk soluða zaman ve mekan arasýna sýkýþtýðýmý biliyorum. Öyle bir mevsim ki kapýmý çalan ne yüzüne dahi bakmadan çekip gitmek olur ne de arzulu bir yosmayý buyur edip hasbýhal eylemek.

“ Ekin idim oldum harman
Savursunlar yele beni "

Bakamam gözlerine derdimin ortaðý, ne kurak ve çetin iklimlerden geldim. Sýlasýný yitirmiþ bütün insanlara, yuvasýný terketmiþ cümle mahlukatlara bin yýl yetecek sihirli kelimelerim vardý heybemde. Mutsuzlara yetecek sevincim mutlulara kederim. Sonra yaðmurlardan önce çýkarttým gönül hýrkasýný, kederlerden soyundum. Hayat uyuyordu kollarýmda, bir hýrsýz gibi sessizce sokuldum düþlerine. Nasýrlaþan kalbimden, kuraklaþan gönlümden yol buldum, yaþam iki kere durakladý. Ben iki kere irkildim. Sývalarý dökülmüþ duvarlarýndan, çivileri paslanmýþ kapýsýndan girdim içeri; rahmetsiz ve zamansýz avlusunda ruhum uçuþan bir kelebek; sahipsiz ve hissiz. Ne gün ne gece. Yürek; metruk bir harabe, bütün maharetini ve hissiyatýný yitirmiþ sihirbaz, rengi kaçmýþ gökyüzünde kuyruksuz uçurtma ... Acep þimdi hangi rüzgar söyletir türkümüzü þehrin yanýk yüzlü kýzlarýna. Öykümüzü kim anlatýr simitçi çocuklara, benzi soluk yüreði nasýrlý amcalara… Yoksul ve yorgun hep kederli güvercinlere, gözleri yüreðime düþmüþ anneme, omuzlarýma çökmüþ þehre….

“Þurda Bir Garip Ölmüþ
Kuþlar Yasýna Gider”

Maruzatým budur ey rüzgarlarý avuçlarýma üfüren iksir! Dünyayý sýrtýma yükleyen esrar, þehri bedenime dar eden meçhul! Yüreðime el sür, geçip gitsin kapýmdan hoyrat mevsimler, isimsiz ve biçimsiz insanlar, hüznü dudaklarýna yakýþtýramayan þehir, yüreðine el süremeyen sinsi hayat… Ah þimdi kâhküllerim düþerken alnýma ne kadar da dar sokaklar, kaldýrýmlar. Yüreðim ne kadar da tenha ve ýssýz. Aðabeyimden ne kadar uzaðým ýrmaðýn bu kýyýsýnda yüzerken utangaç ve mahzun ikindiler, ikindilere sýðmayan aðabeyimin bulut bulut gözleri, horoz þekerleri, çikletler hayata alýþamamýþ fötr þapkalý bakkal amcam… hep keder, hep keder. Hep baki kalan. Ustam; yetim ve firari kuþlar, yaralý turnalar, susuz çeþmeler, yolcusuz istasyonlar…


“Buna dünya derler hepisi geçer
Hangi günü gördün akþam olmamýþ”



Maruzatým budur ey yetim günlerimin sahibi, üfle tenime bak yüreðimde kuþlar çýðlýk çýðlýða, el sür yüreðime gün ölür belki akþam olur, akþam...