Gökyüzünde müthiþ bir ay var. Nasýl güzel bir hilal...

Ýstanbul ýþýl ýþýl, köprüde artýk gözüme güzel gelmeye baþlayan mavi ýþýklar...

Gecenin 02.30’u olmuþ, þehirde bir uyku uðultusu...

Bir de Gündoðarken’in “Gördüðüme Sevindim”i duymaktayým uzaktan bir yerden.

Kocaman bir þilep Boðaz’da soldan saða doðru geçiyor.

Gemi soldan saða geçerken yaþamýma öyle böyle deðil, þahane bir iz býrakmýþ bir film geliyor aklýma.


***

Kadýnýn topuðunda açýk bir yara var. Acý içinde ayaðýný ovuþturuyor. Bir yandan da sýradan ve küçük olaylarla dolu gününü anlatýyor kocasýna. Kocasý elindeki þarap kadehini yere býrakýp, karýsýnýn ayaðýný alýyor eline þefkatle. Ve yarayý öpmeye baþlýyor...

Kadýn adama bakýyor sadece.

Bakýyor ve aðlýyor.

“Neden aðlýyorsun?” diye soruyor adam.

“Ben de seni seviyorum” diyor sesi çatallanarak.

Adam kadýna sarýlýyor.

O sýrada liman yakýnýndaki evlerinin penceresinden bir geminin soldan saða geçtiðini görüyor kadýn.

Adama dönüp, “bir gemi ne zaman soldan saða geçerse hep bu aný ve seni ne çok sevdiðimi düþüneceðim” diyor.

“Ve seni hep ne çok seveceðimi...”

Her ikisi de adamýn çok vakti olmadýðýný biliyor. Kadýn sadece zaman uzasýn istiyor.

Hayatýn içindeki küçük sýradan olaylarla dolsun günleri. Sýradan yaþasýnlar herkes gibi. Alýþveriþ etsinler, yeni yerler görsünler, kavga etsinler, yemek piþirip yesinler, þarap içsinler, kahvaltýda küsüp, kapýdan çýkarken barýsþýnlar istiyor.

Ama adamýn çok vakti yok.

Ýkisi de biliyor.

Kadýn sadece zaman uzasýn istiyor.

Ama olmuyor iþte.

Adam bir öðle yemeðinde ölüyor.

Güzel, güneþli bir günde, hayat þýrýl þýrýl akarken sokaklarda, kadýn adam için süslenmiþken, saçlarýna sarý bir gül takmýþken (ki sarý gül ayrýlýktýr doðru ya) ona nasýl iyileþeceðini anlatýrken soluyor adamýn yüzü.

Adam iyileþmek istemiyor.

Adam ölmeye yatkýn.

Kadýn kafasýný yere eðiyor.

Anlýyor çünkü.

Adam ölüyor.

Kalabalýk bir restoranda, güpegündüz, her þeyin, ama her þeyin tam ortasýnda ölmekte adam.

Kadýn, baþý yerde aðlýyor.

Aðlýyor. Aðlýyor. Aðlýyor.

Sonra garson bir peçete uzatýyor kadýna. “Ýyi misiniz” diye soruyor.

Kadýn kafasýný kaldýrmadan “bana bir beyaz þarap verin” diyor. Garson hiç sesini çýkarmadan býrakýyor kadehi masaya.

Restorandaki kahkaha sesleri, konuþmalar çocuk aðlamalarý, tabak býçak sesleri içinde burnunu çeke çeke aðlýyor kadýn.

Sonra çantasýný açýyor. Telefonunu çýkarýp kýz kardeþini arýyor. “Beni gelip al” diyor. Aðlamaya devam ediyor hýçkýra hýçkýra.

Kýz kardeþi soluk soluða giyor restorandan içeri. “Sakin ol, aðlama” diyor.

Kadýn ilk defa o zaman kaldýrýyor baþýný. Kardeþi adamýn az önce öldüðü sandalyede oturuyor.

“Öldü” diyor yüzü darmadaðýn ve yüzü kapkara...

“Tamam” diyor kýz kardeþi, “þimdi gidiyoruz evimize, her þey geçecek”

“Ama yaralarýmdan severdi beni. Öldü” diyor kadýn yanaklarýndaki yaþlarý silerek...

Kýz kardeþi elini tutuyor kadýnýn.

“Lütfen” diyor. “Lütfen kabul et artýk, lütfen bunu yapma bana, yapma bize. Öyle biri yok ki...”


***

O filmi bulamýyorum þimdi.

Oysa bir kez daha izlemek isterdim. Ne adýný anýmsýyorum ne de oyuncularýný. Bir arkadaþýmdan ödünç aldýðým bir kopyaydý sanýrým. Seyredip sevdiðim, iade ettiðim bir film...

Þimdi ne zaman soldan saða geçen bir gemi görsem o film geliyor aklýma.

Ve aslýnda bütün aþklarýn belki de hiç olmayan bir sevgiliye yakýlmýþ aðýtlar olduðunu düþünüyorum.

Bu satýrlarýn sonuna geldiðim sýrada küçük bir tekne tam tersi istikamette yol alýyor Boðaz’da.

Her þeyin tersine dönebileceðine dair bir umut veriyor belki de..

Ýnsanýn sevdiði kadar sevilebileceðine dair bir iþaret...