Sessizliklerimiz…

Dar yollarından geçerken kurmağa çabaladığımız

İlişkilerin içine yerleşen.

Daha da çabaladığımız

Sonunda çabalamaktan,

Çabalayamamaktan yorgun düştüğümüz,

Koşa koşa sığındığımız sonra, sessizliklerimiz.


Düğümlerine birer bayrak diktiğimiz ilişkiler

Düğümlerinden doğar oysa kanamaklı benimseyişlerimiz

En çok yakınlaşmaya ihtiyaç duyduğumuz

Garip biçimde en anlaşılır olan onlar

En uzakta bıraktıklarımız olmadılar mı şimdi?


Kendi yolunun yazgısına kapılmıştır

Yaşamında rolü olan herkes bir biçimde

Ne çok iş vardır bitirilmesi gereken

İzole eden bir öznellik

Öznelleştikçe o meşhur kabuğu besleyen.


Döngü başlamıştır işte bir defa

Bir defa daha

Ta ki döngünün

Anlamı, öznel özenliliğe vahşice dayanana kadar

Özenli olmayı denerken

Ne de kanırtıcıyız aslında.


Bir biçimde yakınlık duyduğun “o”

Bir gölge olur aniden

Sanki hiç yoktu da

Sen kurdun o’nu düşleye düşleye

Yüklediğin anlamları düşün

Her şeye her şeye

Yeniden.


Ve işte anlam yükleyebildiğin ölçüde

Nefes alabildiğini sandığın bu yaşayış hali

Sonunda merkezden ele geçirince seni

Anladın!

Anladığını anladığın

Anladığın mıydı cidden

Ya da

Anlamaya gereksindiğin miydi arayıp bulduğun anlam?