Bir görünüp bir kayboluyor; gündüzleri akþamlar, geceler izleyip gün olurken. Günler hafta, ay, yýl olup, bir döngü daha tamamlanýyor. Sürüp gidiyor yýldýzýyla gezegeninin bir yakýnlaþýp bir uzaklaþmasý; gün, ay, yýl, çað, milenyum ölçeðinde.

Görevini sürdürüyor yalnýzca, yaþam nedeni olduklarýna aldýrmadan.

Ne adlar takýyor, ne de ölçüyor yaþamlarý; yaþamlarýn efendisi insan her anýný ölçüp, ne olduðunu anlamaya çalýþýrken.

Bazen uzaktan yan bakarken dünyaya, üþüyor insanlar. Sonra ýlýk, insanlar hoþnut. Dikilirken tepemize koþturuyoruz dað, ýrmak ve denizlere.

Aramýza giriyor bulutlar ara-sýra, bazen art arda. Sular seller yýkarken yeryüzünü; iki hidrojen bir oksijen yapýþýp ekleniyor insanlýðýn daðarcýðýna. Olmazsa olmaz sýralamasýnýn doruklarýna týrmanýyor, akýp giderken.

Mevsimlerin efendiliðini kimselere býrakmýyor, galakside yolunu izlerken.

Ne bulutlar, ne de kuytular engelleyemiyor, “gün baþlýyor” diyerek doðudan yükselip, aydýnlatmasýný.

Sekiz bir yanda bir koþturmadýr baþlatýrken; iyi-kötü, huzurlu-huzursuz, gerekli-gereksiz, mutlu-mutsuz-, belli-belirsiz, aydýnlýk-karanlýkla benzerleri birbirine karýþýyor, gün boyu. Siyahla beyaz grileþip, bir gün daha akþama ulaþýrken uzaklaþýyor, batý yönünde.

Küçük arkadaþý görünüyor hilal, yarým ay, dolunay olup, insanlýðýn daðarcýðýna eklenip, O nöbetini sürdürürken.

Yeni bir günü baþlatýyor güneþin çocuklarýnýn ilk safaðýndan milyarlarca yýl sonra, yaþamýn kadim dostu; en kýsa gününü geride býrakýp, yavaþ yavaþ uzatýrken günlerini.

Kýsasý uzunuyla günlerini serpiþtirdiði mevsimlerle iç içe, bir yýlýnýn daha son günü artýk.

Yarýn yeni bir Güneþ yýlý, iki bin on bir baþlýyor.

Yeni yýlýnýz kutlu, aydýnlýk, umutlu ve mutlu olsun.

31 Aralýk 2010, Ýstanbul
Ertuðrul Asým Öztürk