–Tek istediðim biraz huzurdu, bedensiz olduðum günkü gibi týpký…

–Huzur senin derinliklerinde bir yerdeydi ve onu bulmak sana düþüyordu.
–Dýþarýsý zifiri karanlýkken seni nasýl bulabilirdim ki…
Karga, kýrmýzý sarmal mumu elindeki kibritle yaktýðýnda oda loþ bir ýþýkla aydýnlandý.
–Sen hep dýþarýda aradýn.Dýþarýsý gerçek olan deðildi.Çoðu varlýk ayný hatayý yapýyor, hep ayný hata…Bir þeyler ararlarken ellerini alýnlarýna koyup, gözlerini kýsýyorlar ve ufka takýlýyor bakýþlarý.Hepiniz yarýndan medet umuyorsunuz, henüz gelmemiþ ve hiç gelmeyecek olandan…
Mumun ýþýðý iç içe geçmiþ üç halkadan oluþuyordu.En dýþta sarý,içinde daha açýk bir sarý ve onun içinde de mavi...Mavi huzme, ruh muydu yoksa huzur mu, yoksa Tanrým o sen misin?
–Hatýrlýyorum her þeyin deðiþtiði o günü.Çok uzun zaman önceydi.Hepimize kendi nefesinle yoðrulmuþ ruhlar, çeþitli yetenekler, farklý vücutlar daðýtýp isimlerimizi fýsýldadýn.”Karga” dedin bana.”Ol.”Oluverdim hemen.Seni görmesem de, gaipten gelen mucizevi sesine inandým ve fýsýltýnla demet demet oluþuverdi ruhum.O kadar hafiftim ki,o kadar heyecanlý, Sana taptýkça dans etmek, dans ettikçe dansýn özü olmak ve kutsal öz olduktan sonra tekrar sana tapmak geliyordu içimden, bu döngünün hiç bitmemesi için umutlarýma biraz daha dua katýyordum.Her þeyin sonu vardýr derler, özellikle güzel þeyler tadýna varamadan kalýrmýþ boðazýnda…
Karga ve mum birlikte nefes aldý…
–“Bedenini giy üstüne” dedin.Sorgulamadan, iblisin tavýrlarýný takýnmadan giyiverdim uygun gördüðün bedeni.Benim Tanrýmdan hep sevgi, aþk, huzur, mutluluk gelir sandým, yanýlmýþým meðer.Sýrayla ateþ renginde bir kalp, sonra diðer iç organlar, göðüs kafesi, küçük kaslar ve kemikler, geceden kara gözler, sivri bir gaga, deri, tüyler ve en sonunda da bir çift kanat kapladý ruhumu.Aðýrlaþtým, sancýlandým, alýþamadým.Ruhun hafifliði varken bu yük de niye?Ýçimdeki sýkýntýyý kusmak için aðzýmý araladýðýmda canhýraþ bir çýðlýktan baþka bir þey çýkmadý. Anladým ki, sesimde týpký gözlerim ve tüylerim gibi karaydý, kapkara.Ve sen hala bana ne arýyorsan içine bak diyorsun.Oysa ben o günden sonra içimi geceden, geceyi kendimden ayýrt edemedim.Ettiðim dua boþluða döküldü.Kendimi bulabilseydim , orda bir arayýþa çýkabilirdim.Ama ben karanlýkla karýþtým, meçhul bir gemiye bindim…
Karga mumu izledi, mumda kargayý, birbirlerinin kederlerini paylaþtýlar…
–Her þey tamamdý da, her þey kabul.her þeye alýþýrdým.Peki hiç düþünmedin mi senden uzak yaþamaya alýþabilir miyim?Uç dedin, dünyaya aç kanatlarýný.Git dedin bana, hiç düþünmedin mi caným acýr mý?
–Ýhanet en büyük günahtýr.Senin sesini son kez içime çektikten sonra o anki bir içgüdüyle kanatlarýmý çýrpýp, havalandým.Öleceðimi sandýðýmý hatýrlýyorum.Hayýr, uçuyordum…Düþündün mü, uçmak nasýl acýtýcý olabilir?
Kýrmýzý sarmal mum, hafif hafif esen rüzgara zorlukla dayanýyordu.Karganýn gözleri doldu, ama aðlamadý…
Saat gece yarýsýný gösterdiðinde kýrmýzý mum sönmüþ, Karga tekrar konuþmaya baþlamýþtý:
–Seni özlüyorum Tanrým, isyaným bu yüzden.
Eurydike.