(Nasýl, kuzenim oldukça yakýþýklý deðil mi?)
07 Þubat 2011 günü, O, aramýzdan ayrýldý.
Ve tabii ki ben de kuzenimi kaybetmiþ oldum!
Peki O’nunla aramýzda bir kan baðý var mýydý da “kuzenim“ diyorum? Hayýr yoktu.
Hatta bazýlarýna göre bizim kuzenliðimiz “çakma” idi.
Bazýlarý ne derse desin bizim umurumuzda deðildi ve biz yaklaþýk 15-20 senedir kuzendik.
**
O yýllar televizyonlarda yayýnlanan ve Mehmet Ali Erbil’in de rol aldýðý bir komedi dizisi vardý. Ýþte biz bu diziden esinlenerek birbirimize “kuzen” demeye baþlamýþtýk.
Uður Dershanesi’de uzun yýllar birlikte ayný odayý paylaþtýk. O Fizik bölüm baþkaný idi, ben de Felsefe bölüm baþkanýydým. Odalarýn her yeri deðiþtirildiðinde ne yapýp edip ayný odaya düþmeyi baþarýrdýk.
Ben gýrgýr yapmayý severdim, o ise bana göre oldukça ciddi idi. Odada çok uzun süreli muhabbetlerimiz olamazdý, çünkü gelen-giden trafiði fazla olduðu gibi sürekli hazýrlanacak test, kitap ve sýnavlar üzerinde çalýþmak zorundaydýk. Tabii bunlara ilaveten girmek zorunda olduðumuz dersler de vardý. Ýþte bu koþuþturmacadan arta kalan zaman olursa birer kahve söyleyip birazcýk da muhabbet ederdik.
Biz birbirimizin dostu muyduk? Hayýr. Çünkü ne o, ne de ben hayatýmýzda sýr sayýlabilecek herhangi bir þeyi birbirimizle hiç paylaþmadýk. Belki de böyle aðýr bir yükü birbirimize yüklemek istemedik.
Aramýzda para alma-verme iþi de hiç olmadý.

**
Kuzenim, dershanede iþi bittikten sonra hemen özel derslerine koþardý. Gecenin geç saatlerine kadar yýllarca özel ders verdi.
Çok iyi para kazanýyordu ve yüksek bir hayat standartý vardý. Dersanede ilk cep telefonunu alan o idi. Giysileri hep markaydý. Hatta bana:
-Kuzen býrak þu cimriliði de biraz marka giyin, diye takýlýrdý. Tabii benim branþýmýn böyle bir yaþantýyý mümkün kýlmayacaðýný çok iyi bildiði için alýnmayayým diye:
-Þaka yaptým be kuzen, derdi.
Bir gün sigarasýný yakarken yeni aldýðý çakmak dikkatimi çekti. Baktým:Zippo. Beðendiðimi ve güle güle kullanmasýný söyledim. Bir hafta sonra bana bir paket verdi ve “aç bakalým!” dedi. Açtým, aynýsýný bana da almýþtý. Bu çakmak hâlâ bende durur ve kuzenimden bana kalan tek hatýradýr.
Her sabah cep telefonumuna mutlaka bir mesaj atardý. Sabahlarý telefonumda ilk gördüðüm isim yýllarca kuzenim olmuþtu. Bazý akþamlar da mesaj attýðý ve telefon ettiði olurdu. Ben ise bilhassa Fenerbahçe’nin yenildiði gün arayýp onu biraz kýzdýrýrdým. Bana:
-Konuþ, konuþ. Haklýsýn konuþmakta, ama bizim de konuþacaðýmýz günler gelecek derdi ve gülüþerek konuþmayý sonlandýrýrdýk.
**
Yýllarca süren beraberliðimiz benim Uður Dersanesi’nden ayrýlamamla sonlandý, ama kuzenliðimiz bitmedi. Telefon ve mesaj trafiðimiz sürdü gitti. Birkaç kere de buluþup uzun uzadýya sohbet ettik. Hepsi bu kadar…
Ben onu istediðim zaman arayamazdým, çünkü birkaç kere aramalarýmýn uygunsuz zamanlara denk geldiðini fark ettim. Tam özel ders zamanlarýydý… Onun için kuzenimin aramasýný beklemek en iyisiydi.
Son yýllarda yaptýðýmýz bir görüþmede çocuklar gibi þendi: “Kuzen, Uður Derrshanesi’nin bir sýnýfýna Mustafa Çetinkaya Amfisi adý verildi. Ne kadar güzel deðil mi?” diyordu. “Kuzenim kutlarým. Tabii ki çok güzel, ama sen zaten bunu çoktan hak etmiþtin.” Dedim. “Hak ettim, deðil mi kuzen? Uður’un ilk gününden beri ben buradayým. Benden baþka ilk günden beri kalan kim var?” dedi.
Bunda çok haklýydý. Yaklaþýk 40 yýla yakýn bu dersanede çalýþýyordu. Baþka yerlerden gelen transfer tekliflerini hep reddetmiþti.
-Bu sene gene anlaþtým kuzen, dedi 3-4 sene önce.
-Yeter be kuzen. Býrak artýk þu iþi, biraz dinlen, hayatýný yaþa, keyfini bak. Dedim.
-Öyle mi yapayým kuzen? Ama evde ben nasýl vakit geçirecem. Gene de sözünü seneye tutacaðým, demiþti.
Bir ara telefon trafiði iyice seyrekleþti, hatta bir ay geçmesine raðmen aranmadým. Meraklandým. Bir baþka arkadaþa sordum. “Galiba biraz rahatsýz” dedi. Kuzenimi aradým, beni atlattý. “Kuzen, bir yaramazlýk yok. Ufak bir rahatsýzlýk. Geçecek ve iyileþince ben seni hemen arayacaðým.” Dedi.
Ufak bir rahatsýzlýk dediði þey o “kanser” denilen illetmiþ meðerse.
Sonraki aramalarýmýn hepsinde “iyileþince bana haber vereceðini ve birlikte gezeceðimizi” söyledi.
Beklediðim haber gelmedi. Bu arada bir çok ameliyat geçirmiþ, hatta bunlardan birisi de hatalýymýþ. Telefondaki sesinden durumunu tahmin edebiliyordum.
Kurban bayramýnda aradým. “Kuzenim þu anda Ýtalya’da tatil yapýyorum. Yurt dýþý sana fazla yazar, onun için ben seni döndüðümde mutlaka arayacaðým ve buluþacaðýz” dedi.
Yurt dýþýndan dönüþte gerçekten aradý, ama hastanedeydi. Gezi sýrasýnda mikrop kaptýðýný ve iltihaplanma meydana geldiðini, bu nedenle doktorlarýn gene hastahaneye yatýrdýklarýný söyledi.
Son günlerinde ortak bir arkadaþýmýz aradý ve “Hemen git, ziyaret et, yoksa çok piþman olursun! Senden bahsettik, gözleri ýþýldadý.Zaman kaybetme, git.” dedi. Hep onu görmek istediðimi, ama onun beni oyaladýðýný söyledim. Arkadaþ, “O halini görmeni istememiþ olabilir, ama artýk mutlaka gitmelisin.” Dedi ve hastanenin adresini de verdi.
Çaðlayan’daki hastaneye gittiðimde koluna takýlý birkaç tane iðne ile yataðýnda yattýðýný gördüm. Beni görünce gözleri yaþardý. Yanýna yaklaþtým. “Kuzenim sarýlma” diyerek hem kendini hem de beni korumak için uyarýda bulundu. Yarým saat kadar oturdum. Zorla da olsa konuþtu.
-Kuzen, hani aðacýn içine kurt girer ya, bu da öyle bir þey. O aðaç bir daha iflah olmaz, dedi.
-Böyle deme kuzenim. Gayet iyi görünüyorsun. Ýnþallah yakýnda iyileþeceksin, dedim.
Eþi de doktorlarýn iyileþeceðinden umutlu olduklarýný ve yakýnda eve gönderecebileceklerini söyledi, ama tabii bunlar yalandý. Ben inanmadým, kuzenim de inanmadý ancak inanýyormuþ gibi yaptý. Yani hepimiz gerçeði biliyorduk ve hepimiz rol yapýp yalan söylüyorduk.
Bazý kiþilerde ölmeden önce duman renginde bir bulutun vücutlarýný kuþattýðýný görmüþtüm. Maalesef o katil bulut kuzenimi de kuþatmýþtý. Ýçim yanýyordu, ama neþeli görünmeye çalýþýyordum. Yarým saat kadar oturdum. Yorulduðunu anlayýnca müsaade istedim. Gene buluþma vaadleri verdik birbirimize, tabii iyileþince!..
Bana, elini sallamaya çalýþýyordu. Gözlerinden süzülen yaþlarý görünce her þeyi berbat ederim korkusuyla el sallayýp hýzla uzaklaþtým oradan.
Üç gün sonra aradým. “Kuzenim, inþallah yakýnda iyileþeceksin. Senin için dua ediyorum. Bilirsin benim dualarým çok kuvvetlidir. O nedenle saðlýðýna kavuþman yakýndýr. Yoksa bana inan mýyormusun?” dedim. “Ýnanýyorum kuzenim inanýyorum. Ýnþallah dediðin gibi olur” dedi.
Vefatýnda iki gün önce aradýðýmda ise çok zor konuþuyordu, kelimeler aðzýndan bozulmuþ olarak çýkýyordu.Konuþmamýz bir dakika ya sürdü ya da sürmedi. Kuzenimden son kareler iþte bunlardý: “Sað ol kuzen, aynýyým. Görüþürüz kuzenim…”
**
Dün gece rüyamda:
-Kuzen, beni kandýrdýn. Hani senin dualarýn çok kuvvetliydi ve ben iyileþecektim!” dedin.
Dualarýn takdiri yüce yaradana kalmýþ. Elden bir þey gelmez. Ama sen de beni kandýrdýn be kuzen: Hani iyileþince arayacaktýn, buluþacaktýk, oturup sohbet edecektik, birlikte gezecektik. Beni kandýrmadýðýný kanýtlamak için öteki dünyadan bana:
-Bir telefon et, ya da
-Hiç olmazsa bir mesaj çek.
Bekliyorum.
Seni çok sevmiþtim be kuzennn…..