Dönüyorum arkamı,
Bırak diyor elimdeki alıngan çocuk
Bırak! Arkan bulanık,
Duvara çeviriyorum yüzümü,
Asık, kızgın, karışık, suskun.

Çocukluğumun parmak izi, Kirletirdi odaları
Sıva badana dayanmazdı hani
Çarpılırdım kireç kokusuna
Kazırdım kireci ellerimin kırmızısı duvara yapışana dek
Tırnağıma yapışan kokuyu severdim;
Kireç kokmak: biraz sakin, biraz sarmaşık
Bir de yağmur yağdı mı?
Kabaran sıvalar, kabaran denizlerini salardı sokağa
Toplardım avuçlarımda mis kokan denizi…
Duvar yalnız, yaralı, beyaz, kırılmış
Durmamış yine parmaklarım, parçalamış duvarı
Zaman da çalışmış, yuvarlamış yaraları
İnce hatlı bir hatun, tam burnumun ucunda
Yapıştırmış profilini, duvarın eksilmiş koyuna, koynuna
Burnunda bir hendek bir tümsek
Düzeltmek istiyorum başına buyruk çizgiyi
Yine tırnaklarım aşk dolsun istiyorum
Dokunuyorum hatuna, Hatun uyanıyor
Sıçrıyorum cız ediyor parmaklarım
Yangın gözlerime yürüyor
Hatun bilinmeze kaçıyor
Dışarıda koca bir ses yarım bir ışık
Yağmur bir şarkı patlatıyor, hatunun ardından
Kokusu ellerime siniyor
Kireç değil bu kez toprak kokuyor…