Kalemimi hokkaya batýrdýðým þu anda , þahit olduðum olaylarý , karmaþalarý , heyecanlarý , hüzünleri , isyanlarý , ihanetleri , kavuþup doyulamayan, kavuþulamayýp yakan aþklarýn elemlerini yazýp yazmamakta kararsýzým aslýnda. Lakin sanki yazdýktan sonra vazifesini yerine getirmiþ bir asker edasýyla tekmilimi vereceðim hayata…
En sevdiðim haldir bunlardan hüzün ve matem. Bu hâl içre olduðunda; hem daha olgun,hem daha doðurgan olur dil de kalem de...
Hüzün bir hazin kelime…
Onu anlatmaya yeltendiðimde , tetikte bekleyen bir damla gözyaþým salýverir kendini. Boðazýmda düðümlenir tüm kelimeler. Herbiri bir býçak gibi saplanýr yüreðime.Aslýnda anlatýlasý deðil de yaþanýlasý bir duygudur hüzün.Kirpiklerdeki nemden , seslerdeki titremelerden anlaþýlýr varlýðý…Simalarda yok olup giden gülüþlerde, kaybolup giden umutlarda , dinmek bilmeyen gözyaþlarýnda , sararmýþ gül yapraklarý nda görürsünüz hüznü..
Bir hastanenin bahçesindeki banklarda oturan insanlara , bir hapishanenin avlusunda volta atan mahkumlara , mezarlýklarda ölmüþlerine dua edip matem tutan saðlara , annesini babasýný kaybetmiþ bir yetim bir öksüz çocuða baktýðýnýzda görüverirsiniz hemen hüznü en bariz þekliyle…
Ýnsanca yaþamanýn günden güne daha da zorlaþtýðý bu dünyada neþ’e ve sevince yer kalmýyor artýk. Bir avuç mutlu azýnlýk dýþýnda büyük bir çoðunluk iliklerine kadar yaþýyor bu duyguyu an be an. Neden böyledir , neden insanlarýn çoðu mutsuz , neden “çok iyiyim her þey yolunda” diyen kiþilerin sayýsý günden güne daha da azalýr ?
Hayatýn þu karmaþasýndan kendinize birazcýk zaman ayýrarak , uzaktan þöyle bir seyre koyulduðunuz vakit , çok net görebiliyorsunuz bu gerceði…Lakin hayat denen hokkabazýn hilelerine karþý her daim hummalý bir çalýþma , bir hazýrlýk yapmadýðýnýz vakit sizi harcayýveriyor hemen. Ve bu sebepten dolayý da kendinize zaman ayýrýpta sessizce düþünemiyosunuz , nereden geldik nereye gidiyoruz diye...Neden böyle telaþ içerisindeyiz , neden çok öfkeli neden çok fütursuzca hareket ediyoruz diye…
Aslýnda böylesine çalýþýrken cabalarken hep ona kavuþmanýn hayali içerisinde olduðumuz, lakin malesef en az hemhal olduðumuz duygularýmýz var bizim..Sevinç , Mutluluk , Neþe , Huzur…
Ve sonra aklýma gelir Rasih’in beyti ve dökülür dilimden tüm halsizliðiyle :
“Dilde gam var þimdilik lutfeyle gelme ey sûrur
Olamaz bir hânede mihmân mihmân üstüne...”
Hüzün; güneþli cývýl cývýl bir bahar sabahýnda beyazý siyah görmektir.Hüzün karanlýktýr ,yalnýzlýktýr , korkudur. Hüzün özleyiþtir. Lakin hüzün bazen en güzel sevinçlere gebedir.
Þu yaþadýðýmýz hayatta , çoðumuzun bir yaný hep aðlamaklýdýr nedense…
Hangi menzilde dursam bahçesi viran…
Þiir merhamet diyor þairler isyan…
Hangi âþýða sorsam cevabý hazan...
Leyla ÝHANET diyor mecnun ÝMTÝHAN..!

Hüzün ki en ziyade yakýþandýr bize.
Vakit kavuþma vakti.
Haydi dön sende kýblene.
Ben bir beyaz yalnýzlýk çizmeye çalýþtým. Artýk onu saf ve temiz tutmak senin elinde…
Küllenmeyen bir aþkýn tazelenen yasýnda, yüreðim aðrýyor þimdilerde…
Artýk ne söyleyecek bir çift söz bulabiliyorum , nede söylemeye deðer bir cümle…
Bir ýþýk görüyorum lakin ;
Bana hiçbir zaman ulaþamayacak olan.
Bir kapý görüyorum;
Anahtarý sonsuza kadar kaybolmuþ olan.
Bir adam görüyorum;
Kendini bilmeden gezmekte olan.
Ve…
Bir gelecek görüyorum;
Mutluluklarý , hüzünlerinden daha fazla olan…