“Öleceksiniz.” dedi doktor. Neden, dedim. “Çirkinlikten,” dedi, “Çirkinlikten öleceksiniz.”
Ne kadar duygusuzca söylemiþti bu sözleri. Biliyordum doktorlarýn duygularýný iþlerine bulaþtýrmadýklarýný ama bu doktor farklýydý. Tiksinmiþti benden. Sanki tek çirkin bendim.
Yapabileceði pek bir þey olmadýðýný söyledi. “Kemoterapi deneyebiliriz belki.” dedi, duraksadý. Yine tiksinerek ve istemeyerek baktý yüzüme. “Ama” dedi, durdu. “Deneyelim” dedi sonra birdenbire. “Daha ne kadar çirkinleþebilirsiniz, onu da görmüþ oluruz.”
Hiçbir þey hissetmeden öylece baktým ona. Bir þey söyleyemedim. Sýkýlan doktorum saatine baktý.Ben de çok pahalý iyi marka saatime bakýp yerimden doðruldum,yün paltomu koluma attým ve kalktým.
Benim kaliteli takým elbisemin yanýnda doktorunki çok sönük kalýyordu. Bir süre ayakta durdum. Kaliteyle donatýlmýþ bir çirkini iyice görsün diye.
Düþüneceðimi söyleyip, ayrýldým yanýndan.
Arabamýn kapýsýný açtý þoförüm. Sür dedim, nereye istersen.
Baktý dikiz aynasýndan, endiþe ile. Bir þeyim yok dedim, daha tahlil falan yapýlacakmýþ.
Tüm duygularýmý gizleyebilirdim. Kimse ne hissettiðimi bilemezdi. Öylesine çirkindim ki, çirkinlik kalýn bir yorgan gibi örterdi duygularýmý. Bana bakanlar ne hissettiðimi hep merak ederlermiþ gibi gelirdi bana. Öyle ya bu kadar çirkin bir insan neler düþünür, neler hissederdi. Þimdi yüzümden bir þeyler mi hissetti þoförüm, yoksa doktordan çýkan herkese baktýðý gibi mi bakmýþtý bana, bilemedim.
Duvarlarýn arasýndaydým ben. Saðým solum önüm arkam, duvar Saðým solum önüm arkam, çirkin. Belki de bu nedenle sobeleyemedim hayatý.
Zengin olduðum zaman da kýramamýþtým duvarý. Sadece daha kaliteli yapmýþtým. Daha iyi tuðlalarla, daha sert bir çimentoyla kaplanmýþtý duvarým.
Bir alarm sesi duyuyordum, derinlerden. Nedir bu ses, dedim þoförüme, ama o ses falan olmadýðýný söyledi.
Ertesi gün tekrar gittim doktora. Þaþýrdý beni görünce.
Tamam, öleceðim, ama ne olur baþka bir sebepten olsun bu, dedim. “Hayýr, çirkinlikten öleceksiniz” dedi doktor, kesin bir biçimde kafasýný sallayarak. Beni nasýl da küçümsüyordu bakýþlarý. Oysa koluma taktýðým saatim, onun kapýnýn önündeki güya iyi arabasýna ödediði parayla bile satýn alýnamazdý.
Bana baþka bir sebep bul, tüm malvarlýðýmý sana býrakayým, dedim. Baktý yüzüme hayretle, ama hep tiksinerek.. Bu adam hep böyle mi bakardý? Gözleri tiksinmekten baþka bir þey bilmez miydi?
Çýktým odasýndan hýzla.
Hayýr, bu sebepten ölemezdim. Yaþadýðým her þeyin, þu zenginliðimin dahi tek sebebi çirkin olmamdý. Ama bu sebepten ölmeye dayanamazdým.
Çirkin olduðum için annem beni terk etmiþti. Okulda kimse yanýma yaklaþmazdý. Çok zeki bir öðrenciydim ama hiçbir öðretmen beni takdir etmezdi. Kimsenin çözemediði problemleri çözerdim. En iyi ödevleri ben hazýrlardým ve öðretmenlerim benim gibi bir çirkinin böyle baþarýlý olmasýndan hoþlanmazlardý.
Hep yalnýzdým. Oysa aynaya baktýðýmda gördüðüm yüz diðerlerininki gibiydi. Ben bir gariplik bulamazdým. Her þey bana göre birbirine benzerdi. Güzel ve çirkinin ne olduðunu anlayamazdým.
Bir sürü iþ yaptým. Çok para kazandým. Herkes çirkin iþler yaptýðýmý fýsýldadý. Oysa yaptýðým iþler de benzerdi bana göre, güzeli çirkini yoktu.
Hiçbir kadýn benimle ikinci kez yatmadý. Verdiðim paralara karþýn ancak bir gece kalabiliyorlardý yanýmda.
Ýki gün sonra tekrar gittim doktorun yanýna.”Üzgünüm” dedi,”Çirkinlikten öleceksiniz”. Çok zengin olabilirsiniz, dedim. “Biliyorum, teklifiniz heyecan verici. Ama baþka bir sebep bulamam. Bu sizin var oluþunuza aykýrý olur. Bunu ben deðiþtiremem.”dedi.
Öldürürüm seni, dedim. Hiç þüphen olmasýn, öldürürüm seni.
“Öldürsen de sonuç deðiþmeyecek, baþka bir doktor da senin için bir þey yapamaz” dedi.
Öldürdüm onu. Sýktým ince boynunu, sesini bile çýkaramadý. Alarm sesi yine çalýyordu. Kapýyý çekip çýktým.
Ara sýra gittiðim bir yer var. Orada oturup bir þeyler içmek hoþuma gider. Önceleri çok tuhaf bakarlardý insanlar, beni gösterirlerdi birbirlerine. Tek çirkin bendim onlara göre. Bana bakan kendi çirkinliðini unutuyordu sanki.
Ýyi bir garsonu var burasýnýn. Utangaç, kimsenin yüzüne pek bakmayan. Garsonun baþka müþterilerinin de yüzüne bakamamasý iyi geliyordu bana. Çok bahþiþ býrakýyordum ona.Bir de köpek var, buranýn müdavimi. Uyur devamlý.
Ýçkimden yudumlarken düþünüyordum.
Burasýný seviyordum. Burada çevremde en azýndan bir garson ve bir köpek olurdu. Benden kaçmayan tek canlýlardý bunlar.
“Bir süre sonra çok aðrýlarýn olacak” demiþti doktor.
Çirkinlik bütün vücudumu sarýyor, gittikçe aðýrlaþýyordu. Ama beni öldürebileceðini hiç düþünmemiþtim.
Yeni bir doktora gittim. Tekrardan muayene etti, tahliller yaptý. Uzun uzun düþündü.
Ölecek miyim, dedim. “Evet, her insan gibi” dedi. Sebep, dedim.”Her canlý ölür .” dedi. Ama ben çirkinim, dedim. “Her þey karþýtý ile var olur.” dedi. Þimdi ne olacak dedim, “Gidin ve çirkinliklerinize devam edin” dedi. Sonra önündeki kâðýtlarla ilgilenmeye baþladý. Çirkinlikten baþka bir sebebim olmayacak mý, dedim. Duymazdan geldi.
Onu da öldürdüm. Güzel bir kadýndý.
Alarm sesi gittikçe çoðalýyordu. Sanki biraz sonra bir yerler bombalanacaktý.
Bir þeyler yapmalýydým. Çirkin olarak geldiðim bu dünyadan baþka bir þey olarak gitmeliydim. Oysa çirkinlikten baþka bir þey bilmiyordum.
Günler geçti. Evden dýþarý çýkmýyordum. Çirkinliðimin aðrýlarý dayanýlmaz olduðunda, þoförüm beni ayný kafeye býrakýyordu.
Kendime yeni bir doktor bulmalýydým. Bana baþka bir ölüm sebebi bulabilecek bir doktor olmalýydý.
Yeni bir doktora daha gittim. Doktor elimdeki raporlara baktý. Arkasýndaki kitaplýktan kalýn bir kitap aldý. Oradan bazý sayfalara bakýp, benim sonuç kâðýtlarýmla karþýlaþtýrýyordu. Sonra çekmeceden baþka bir kitap çýkardý. Onu incelemeye baþladý.
Heyecanlanmaya baþlamýþtým. Bir umut sarmýþtý içimi. Ýlk giriþte çok yaþlý olduðunu düþündüðüm bu adam þimdi gözümde umut olmuþtu. Devamlý kitaplarýný karýþtýrýyor ve bana yeni bir sebep arýyordu.
Nihayet gözlüðünü çýkardý ve bana baktý. Derin bir nefes aldý, “Sen de pek çirkinmiþsin be oðlum.”dedi.
Onun da boðazýný sýkmaya baþlamýþtým. Oda kapkaranlýk olmuþtu ve alarm sesi artýk iyice çoðalmýþtý.
Gözlerimi açtým. Tekrar kapattým. Sonra panikle fýrladým yataktan. Susturdum alarmý. Ne biçim bir rüyaydý bu. Korkmuþtum bilinçaltýmdan.
Öldürdüðüm doktorlarýn pörtlemiþ gözleri hala bana bakýyordu. Neyi simgeliyordu bunlar?
Düþünecek vaktim yoktu. Hemen giyinmezsem servisi kaçýracaktým. Oysa hademeler erkenden açmalýydýlar okulu. Sýnýflarý temizlemeli, tuvaletleri yýkamalý, çayý koymalýydýlar.
Demek ki her þey rüyaymýþ.
Tek gerçek yataðýmýn yan duvarýndaki dolabýn aynasýndan yansýyordu: Çirkinliðim…


     Hilal FIRTINA