YOLCU ABBAS
Belediyedeki ilk günümü bugün gibi hatýrlarým. Kurbanlýklar getirilmiþ davul zurnalar çalýnmýþtý. Kesilen kurbanlara üzülmüþtüm biraz ama sonuçta benim için kesilmiþlerdi. Gelenek olduðu üzere kanýndan bana da sürmüþlerdi.
Bu þehrin tüm caddelerinde dolaþtým yýllarca. Neler neler gördüm. Kimler geldi kimler geçti. Geçenlerde kimi gördüm bilir misiniz? Neren bileceksiniz daha anlatmadým ki. Elindeki elma þekeri, kýsa pantolonuyla annesinin yanýnda gelen o küçük adamý. Elma þekeri düþünce nasýl basmýþtý feryadý. Evet, onu gördüm. Kocaman adam olmuþ artýk. Saçlarýna beyaz bile düþmüþ. Sahi ne kadar zaman geçti o günlerden bu günlere. Hey gidi günler hey.
Bir keresinde, kaçýncý sefer olduðunu hatýrlamýyorum þimdi geçmiþ zaman, hamile bir kýzcaðýz gelmiþti. Arabanýn içinde doðum baþlamýþtý da hastaneye zor yetiþmiþtik. Nur topu gibi bir kýzýmýz olmuþtu. Adýný Elif koymuþlardý. Yaa iþte bak azýcýk düþününce neler neler gelir hatýrýma.
Bizim mahallenin okulunda okuyan öðrencilerle Çanakkale gezisine gitmiþtik. Hani kusanlar olmuþtu da bir güzel temizlemiþlerdi. Sonra þarkýlar söylemiþtik hep beraber.”Ömür geçer yollar bitmez. Bu yollara ömür yetmez.”
Gerçekten de yetmeni arkadaþ. Ýþte geldik gidiyoruz. Belediye garajýnda sýramýzý bekliyoruz hurdalýða gitmek için. Bizden sonra neler olur bilinmez. Yeraltý treni gelmiþ az harcayýp çok taþýyormuþ, dediler. Bakalým bizim dostluðumuzun yerini tutacak mý?
Ben kim miyim? Ben elli yýla yakýn hizmet vermiþ bir belediye otobüsüyüm.