Bir şekilde delirmekte olduğumu anladım aylar önce.. Sağlamasını yapana kadar emin değildiğim bu sonuçtan ama şimdi kesinlikle eminim, deliriyorum ben.. Delirmenin karşılığı; düşünme, anlama ve kavrama gücünü yitirmek diye geçiyor sözlükte, işte bu noktada hissettiklerimle mütanasip olmayan anladıklarımın(!) zıtların birliği çerçevesinde beni delirttiğini farkettim, yitik anlama gücümle..
Şu yaşadığımız hayatta iletişimimizin hemen hemen hepsini kelimelerle sağlıyorsak ki kelimelerinde anlamlı sesler olduğunu ve bunların bir araya geldiğinde düşüncelerimizi iletmemizi sağlayan sözleri oluşturduğunu biliyoruz.. O zaman bu kadara kesin bir şekilde kendimizi, sorunlarımızı, hayatlarımızı dile getirebileceğimiz bir sistemi oluşturduktan sonra hala neden ilişkilerimizde ve yaşantılarımızda devasa boşluklar hissederek kendi içimizde çevremizde kayboluyoruz? Ya kelimeler kifayetsiz ya da bizler kendimizi tam anlamadan kendimizi bulduğumuz bu sistem içinde duygularımıza ve düşüncelerimize uygun kelimeleri bulamadan yaşamaya çabalıyoruz..
Tüm bu çıkmazı ben, beni üzen, parçalayan deneyimler sonrasında gördüm.. İçinde bulunulan buhranlı durum insanı ister istemez en ince ayrıntıya kadar olanları düşünmeye itiyor.. Ve o zaman sadece kafa kırılan mevzunun değil tüm bu yaşadığımız hayatın; kaosun aslında mucizevi biçimde bunca zaman bu kadara az arızayla süregelmesi insanı şaşırtıyor, delirtiyor..
Çok düşünmenin kelime katili olduğunu bazen hepimiz hissetmişizdir.. İşte o ruh halinin devamlılığı beni delirtiyor sanırım.. Kendini kendine ve çevreye izahındaki kilitlenme adamı ağlatırken katedilen tinsel yolculuk aynı adamı kahkahalarla gülmeye de yönelendiriyor.. Ne zaman ki anladığın ve ona göre hissettiklerin çerçevesinde ağladın.. Ağladığın konudaki bulunduğun noktayı objektif olarak sorgula.. Baya gülüyorsun.. Gül ki sen de bize katıl..
