Yazı defterimin arkasından o küçücük harfleriyle Genel Biyoloji kitabı sırıtıyor bana ve "Beni okumalısın, yoksa yarın tepene çıkarım' diyor.
Gene klasik öğrenci bunalımları geçiriyorum. Öğrenciliği sorguluyorum. LGS denilen illete hazırlanırken de yaşamıştım bu duyguyu, ki zaten LGS'ye 4. sınıfta başlamıştım hazırlanmaya, ben zorla masanın başına oturtulup önüme test kitapları yığılırken, arkadaşlarımın 'laylaylom' hayatlarına imrenirdim. Onlar zamanlarını, hem de içleri sıkılmadan, oyun oynarak, arkadaşlarıyla buluşarak, bilgisayarda zaman kaybederek geçirebilirlerdi. Anne-babama bu 'acımasızlığı' her hatırlatma teşebbüsümde bana 'hayat senin, istediğin gibi kullan!Ama göreceksin ki çalışanlarla çalışmayanlar bir olmayacak!' derlerdi, gizli bir tehditle. Yaz tatillerinde kitap bitirmeye çalışırken ben de, diğer çocular nasıl sıkılacaksa, sıkılırdım. Ama gene de tatilden her dönüşümde az çalıştığımla ilgili ikaz alırdım. Sonuca geliyorum. Haklı çıktılar: çalışanla çalışmayan bir olmadı. Ve şimdi ÖSS hastalığıyla başbaşa kalmaya hazırlanıyorum. Ama ÖSS'den önce uğraşmam gereken okul derslerim ÖSS çalışmaktan daha ağır.
Bu yazıyı tabiki öyle boşboşuna yazmıyorum. Birşeyler oldu ki , ben gene kafamı kaldırdım masamdan. Özel bir okulun son sınıfında okuyan arkadaşım dönem içinde okulundan izin de alarak 1 hafta Uludağ'a kaymaya gidiyor. Kız lise son olmasına rağmen gözünü bile kırpmadan kendisine 1 hafta izin verdi. Oysa bizimkiler arkadaşlarıyla konuşurken benim 1 hafta okuldan uzak kalmamın tartılmayacak bir şey olduğunu söylüyorlar. Gene herşeyimizi bir şeylere odaklamışız. Ama aklımdan geçmiyor da değil: hayatı daha ne kadar erteleyeceğim? Lisede arkadaşlıklarımın daha düzgün olacağını, bu yüzden arkadaşlarıma takılmamamı, ders çalışmamı söylediler. Şimdi kaç tane arkadaşım var? Bugün üniversite sınavına hazırlanıyorum, bir yandan da okul, gene bu arkadaşlık konusunda babam kökten çözümü getiriveriyor: ' Boşver, üniversitede gezecek çok zamanın olacak!' Yalnız değilim belki ama yine de içim gidiyor. Benim ders çalışmak uğruna gidemediğim filmlerin kaçışına da yanıyorum. Ya da İstanbul'un en güzel baharını beynim kitapların arasına sıkışmış geçiriyor olmama da yanıyorum. Hayatı daha ne kadar erteleyeceğim?!
Tamam, Genel Biyoloji... Sus artık! Çalışacağım şimdi sana.. Annem- babam; haklısınız, çalışanla çalışmayan bir olmaz!...
