Sevdamı yazardım bulduğum her boşluğa
Bazen yolculuk yaptığım bir gemi
Bazen parkta üzerine oturduğum bank
Bir kır yürüyüşünde rastladığım ilk ağaç
Eğer evden hiç çıkmadıysam o gün
Bir defter daha dolardı senin adınla
Bıkmadan,usanmadan içimde binbir ümit
Sevdamı yazardım bulduğum her boşluğa
Kalem bile gerekmezdi çoğu zaman
Gözlerimin içinde görünürken resmin
Adın kendiliğinden yazılırdı alnımın çatısına
Sevdanla fişlenmişliğimden aldığım o keyif
Gurur olup pompalanır dolaşırdı damarlarımda
Yokluğunun tehtidine maruz kalırdım bazı an
İşte o an ellerim yetişirdi imdadıma
Üç parmağımın arasında dolanan kalemim
Önce kocaman bir kalp çizerdi pür dikkat
Sonra dört harf sığdırırdı kalbin ortasına
Adını anlamlı kılan en sevdiğim o dört harfi
Gerek kalmazdı artık resmine bakmama
Dört harften görürdüm bana bakan gözlerini
Ellerini saçlarıma uzatıp yüzümü okşarken
Parmaklarınla yüzüme çizdiğin mutluluk resmini
Doya doya bakardık dört harften;sen bana,ben sana
Kaleme bile gerek yoktu çoğu zaman sevdiğim
Odamın duvarlarında dalıp gitmem yeterdi
Seni görürdüm zaten baktığım o beyaz boşlukta...
