uyan iman
uyan kınalı kuzum
çoktan çaldı okul zili
yine geç kaldın kızım
İman! İman! İman’ım!...
binlerce kez söylüyorum adını
binlerce kilometre öteden
geçenlerde otuzuma vardım
vücudundaki kurşun sayısı kadar
fazla yaşadım yani senden
uyan iman
sesimden utanıyorum inan
utanıyorum nefesimden
günlerdir aklımdasın kızım
aklıma saplanan soğuk bir kancasın
acıyla ısırdığım yumruğum
dindirmiyor sızımı
İman! İman! İman’ım!..
önlüğün kana bulanmış
en sevdiğin renk kırmızı mı?
babalarını fotoğraflardan sevmeye alışmış
arkadaşların varmış İman
hepsinin sapanına adın kazınmış
hepsi okul çıkışında buluşup
senin için taş toplayacakmış
hadi uyan kızım
arkadaşların askerlerle saklambaç oynayacakmış
elma derse askerler sakın çıkma yavrum
İman! İman! İman’ım!..
çığlığım düğümleniyor boğazıma
İman! İman! İman’ım!..
hadi birkez daha bak
bir kez daha gül bana
