ruhunun kuytusunda sakladığı sırlarından
geceler yapanların
aşka çok uzaktır kalpleri
ama
bir huzur olsun diye
severler sevmeleri
sevmek
beklemektir umutla
huzur verecek geceleri
ama
hüzne açıktır daha fazla aşktan
aşka kapalı
ziyandan azade
hasardan korkan
yürekler...
bilmeden,
severler…
onlar
geceden korktukları kadar
korkarlar aşktan
suçlusu aşk mıdır
karanlıkları mı kendilerinin?
üç kuruşluk Leyla'yı özgecan yapan
kuytudaki mecnununa dargın
ayıplayan
kendinden korkan
(gönül kendinden
kaç kurşun atımı
kaçabilir?)
(huzura sığınan
korkak duygular
limanı kırmaz mı?
demirlendiği yeri
dalgalar gelip
dövmez mi?
acıtmaz mı?)
sevmek başkadır
aşk başka
sevgi susar
aşk haykırır
sevgi aşk kırgınlarının
yemidir
kuşlara
savrulan
cami
avlularında
aşk
yeminidir kalbin
aşifteyi azize yapan
kendini bulana görünen...
yeminliler
uzağında kalamazlar
kendilerinin
gün gelir
susmaların yankısında
kuytular haykırır
çelinir mecnunun kalbi
Leylanın aşifteliğinden
üstünü kelimelerle örten
Mecnun
uyanır uykusundan
gün gelir
limanından alır demirini
Boğulacağını da bilse
gün gelir
açılır okyanuslara
haykırır
tüm özlemlerini
limanların kaderidir
ödünç alınan duygular
gün gelir
kıyamet bulur yolunu
ne liman kalır
ne de
yorgun argın,
sus pus olmuş
Mecnunlar…
Çiğdem Ertekin
