Şimdi bir kadavra gibisin yalnızlık.
Eter kokuları döndürür başımı bir yandan
bir yandan neşter şıkırtıları aklımı çeler.
Ne vakit utanma duvarımı yıkıp ağlasam
Yalnızlık mendilim olur,yaş siler.
Şimdi bir kadavra gibisin yalnizlık
Boylu boyunca bir sedyeye uzanmışsın.
Narkozcular çevirmiş etrafını
Başında o malum ameliyat lambaları.
Ne vakit yitiriversem bebeksi uykuları
Yalnızlık tutar gelir en cambaz rüyaları.
Şimdi bir kadavra gibisin yalnızlık.
İkimizden biri diğerinin cesedi peşinden bir şiir yazacaktı.
Şiir yazan ben oldum. ]
