IV
Başımı öne eğdiğimce,
Yıllar geriye doğru incir toplamaya başlıyor.
Güneşi sırtıma alıp-alıp,
Enseme ateşten ve kurttan bir yazma karalayıp,
Saçlarımı üç numara gölgelerde kesmek var.
Esmek var, rüzgârın talan ettiği sokaklarda,
Şeytanın ayaklarımı kaşıdığı topraklarda,
Tüy gibi, öldürülmüş bir yaprak gibi süzülmek.
Kayıp vermek var,
Ne mutlu kaybediyorum diyene,
Zenginliktir bu,
Olmayanın bol keseden israfı
Ne mutlu, olmayalım,
Ne mutlu ummayalım.
Yapışkan bir pazar günü muhakkak gelirsin,
Al sana kaybediyorum,
Alsana, kaybediyorum.
Gözlerinin aynaları çizmediği günleri yitirdim,
Bugün, boyumdan, posumdan.
Rüzgârda, şeytan hortumunda,
Şarkısız, ağıtsız yüz-göz oldu mezarlarımız,
Aynalarda ölü kendimiz,
Hortumlarda, tayfunlarda ölü kendimiz,
Nüfustan düşen bakışlar-ımız,
İnsanlarda aynalarımız,
Yüzlerinde ısımız ve betimiz kayıp.
Yerli yerinde soğuklarımız benizsiz,
Bacaklarımızda atlar güçsüz,
Bileklerimizde intiharlar ve imtihanlar yüksüz,
Denizlerimizde balıklar pulsuz,
Zihnimizde hemzeminler çulsuz,
Gömleğimizin ön cebinde tanrılar kulsuz.
Travmalar kaybediyoruz,
Tam bir hüznü gözümüze kestirmişken,
Dişimize göre zavallı ve kimsesiz,
Zavalsız ve kimseli balıkçıların istirahatinden,
Balıksız hüzünlerini kovalarız
(Sağ tarafıma bir gülmek geliyor,
Çok bulutlu bir havada, sürgün-sürgün)
Hamalıyız ne de olsa günün ve güneşin,
Yanmalıyız ne de olsa ateşi de kaybettik,
Elimizden aldılar, yatağımıza koydular,
Arapça yastığımıza iğnelediler.
En çok saçlarımda kaybetmiştim onu,
Sahipsiz ve kölesiz bir evin misafiri gibi yüzgün
Dökülen saçlarımda baklakırı,
Beygir selamı gibi titrek
Yelesi örgülü atların ayak izlerini sunarken rüzgâra,
Kaya gibi, tuz gibi, kireç gibi
Alakasız ufalanırken,
Ah vuruk yanım,
Ah olmayanlarım,
Ah güneşin hamalı gözkapaklarım,
Kaybediyorum,
Bir aklı zührelere terk eder gibi,
Kapılara -kapına- denizleri zerk eder gibi,
Boynumu şöylesine büküyorum sürrealist
-ayak parmaklarına kafiyeler yuvarlıyorum-
Çiçek isimlerini düşürüyorum,
Öyle köşesizim,
Ne mutlu.
