Acıyor yüreğim. Bir yitiriliş daha yürekte. Hissiz ve sessiz bir yıkılış daha. En acısı beklentilerin bir anda silinivermesi olsa gerek. Yaşam sevdiklerini yok ettiği anlarda yaşanan bir acının vahametinde bu gece bedenim. Ben yok olmuşum hayat varlığın içinde devam ettirmiş yaşamı. Yokluk denilen şey kapımı ardına kadar zorlamış ve alıvermiş farkındalığından bir haber halde olan beni. Yitirmişim sevdaları üzülmüşüm hiçlere ve hiç olmuşum bilinçsiz.
Yeter yıprattığınız bedenimi ey sevdalar. Yokluğun içinde var olma çabalarımı yok edişleriniz hayata dair yitikliğime eş değer. Sessiz ve duyulmayan çığlıklar atıyor yüreğim. Kulak verin ey sevdalar bırakın beni.
Ben sevdalara tutkun sevdasızlık bana. Kırılmış aynanın parçaları arasında yüzümü görüyorum silik yaşamın yitirilmişliğini anımsatıyor bana. Silinmişliğim yaşayıştan değil sevdasızlıktan. Çalınan her kapının yalansı oluşumu yüzüme tokat gibi inerken gerçek sevdalar yaşama isteklerimin içinde kaybolmuşum.
Yalana olan tutkunun verdiği hazlara bulanmış insanlığın yitirilmişliği canlandı kapımda. Yalanın içinde yok oluşun hengamesi dürüstlüğün bitiş noktasına denk getirilmiş. İnsan olmanın anlamı yalanla yaşayabilmeye eş değer olmuş. Herkes de bir var olabilme histerisi, hayatın anlamsızlığı içinde insanlığımın yitiriliş çığlıklarının kulaklarımda çınlayışı. İnsan olmaya hasret bir anlamsızlık içimde akıyor çağlayan misali. Ne çağlayana kendimi bırakabiliyorum nede çağlayanın gümbürtüsüne kulak tıkayabiliyorum.
Bugünlerde ben olamayışım nedendir? Nedendir anlamsızlıklara boyun eğişim? Yitik bir şehirde kendini yitirmiş insanlığın içinde bir yitirtmişlik daha bedenim.
Umutsuzluğum dünü geride bırakırken yarını düşleyişlerim hezeyanlara dolanıyor. Ben olmaktan kendimi yalıtırken küçük gülüşlerin ardına takılıp tekrar kendimi aramaya koyuluyorum. Ne kapılar çalıyorum yalansız aşklara çıkarsız sevgilere kendimi adamak adına, her çaldığım kapı anlık ışıldayan yüzlerle açılıyor her girdiğim kapıdan bir başkası olarak çıkıyorum. Ben ben olmayı beceremiyorum şu aralar.
