Öteki
Hiçbir koşul, atılmışlığını-ayrılmışlığını tüketemez;
O, Öteki’dir!
Nietzsche’nin; yücesine tırmandığında, dışarıda bıraktığı,
Heidegger’in; Varoluş’unu eksikli bulduğu, nihai
Otantik oluşunu (özgür oluşunu) ölümüyle bir arada bulabildiği
O, öteki...
Varoluşta ‘Ben’ olmayan, ben’in dışında, ötesinde duruş-
oluş O...
O’nun odağından, Yazı bile, yaşanmamışlıklardan geride kalan tortudur.
Ben’in dolayı-mı O; benin dolayı-mı ve bağl-ıl-aşığı:
Ben ve Öteki ilişkide (eğer bu, birlikte oluş-
‘ortak varoluş’la tamamlanamıyorsa) ‘gerçek özne’ler değiller,
ancak, ‘dolaylı özne’ler; dolaylı-bağlılaşık ve birbirini tamamlayan.
(Özne-Özne varoluşu)
Hala daha bir felsefe terimi olamasa da,
Varoluşçu Felsefe’nin olmazsa olmaz ana kavramlarından, Öteki.
Yazı, bir yandan ‘tortu’, ama bir yandan da; ötekinden
(Burada, birincil öteki: ‘Ben’ ve tersi de doğru.)
ötekine giden bir yol arayışı...
(Biliyordu; bir öteki’nin yerini tutacak başkaca
bir olanak yoktu varoluşun içinde.
İnsan, insanla varolabilirdi ancak, ne ki;
karşılanması en zor gereksenme, ‘özne-özne birlikteliği’nin
kurulabileceği öteki’ni, öteki insanı bulabilmekti...
Sıradan insan ise, ‘varolmaz’, ‘varedilir’di (edilgin varoluş)
ve ‘varolduğunu bilmez’di.
Uyarmıştır Sartre: “Öteki, cehennemdir!”)
Dünyalardan bir Dünya Öteki ve
renkleri görmesi dahi kendincedir onun;
kahverengi-si, varoluşunun tüm renkleriyle renklenmiş kahverengidir.
Öteki:
En yalın tanımıyla; Ben olmayan.
Bir ben olmamın zorunluluk kıldığı varlık-varoluş kipi Öteki.
Cehennemim!
Anlamsızlığın yarattığı girdapta birbirini yansılayarak
çoğalan ve tüm kamusal alanı kaplayan kalabalıklara
karşın, yalnızlığını kıskançlıkla koruyan.
‘Gemilerin terk ettiği gibi farelerini,’(o.a)
yürüyüp giden kendi yolunda.
Çoğun zaman devasa bir suskunluk...
sözsüz, yazısız...
ve çoğun zaman canhıraş bir çığlık!;
tüm felsefe tarihi, tüm roman sanatı kanıttır buna..
Anadır...sevgilidir....
okurdur-yazardır... yine de, ötekilikten kurtuluş yoktur.
Küflenmiş tarihe, hiçlik’i içinde taşıyan geleceğe karşın
ayakta kalabilen kendi’lik.
Merhaba Ötekim...
Nurol Banabak Rize 2001
