Gözlerimin önünde bir an, balkondayım elimde telefon tam karşısında sen varsın, evine giderken konuşuyoruz. İlk ve son kez. Ağzından kaçıyorsun bir tek kelime. Tekrarlatamıyorum sana bir kez daha. Son oluyor bu konuşma bir ben bilmiyorum bu gerçeği.
Seni merak içinde geçirdiğim günler geliyor sonra bir bir aklıma. Ama şimdi aklımın ucundan geçmeyişine nasıl geldik diyorum, nasıl geldim. Adının harflerini görüyorum sağda solda, ah diyorum. Bir adım ötemdesin ama, bir o kadar uzaksın hayatıma. Varlığın yetiyor artık yaşantıma. Demiştim ya sana, sen mutlu ol yetiyor o bana!.
Sigara dumanımda saklıyorum seni, göz yaşlarımla arındırıyorum seni. Adını saklıyorum, yaşantımdan. Kalbime değil, ruhuma gömdüm ben senin bende kalan sevgi kalıntılarını. Yeşermeyeceğini bile bile yaşatamazdım kendime bir dolu acı.
Sen bilmiyorsun bu kelimelerin sana ait olduğunu, sen anlamıyorsun bu içimde ara sıra gün ışığına çıkan sevgi sözcükleri senin. Sen okumuyorsun, gözlerinin içinde mutluluğu görüyorum üzüntümün içinde. Şimdi düzeliyorum yavaş yavaş, bakmamaya çalışıyorum sana, görmemeye çalışıyorum mutluluğunu, içimdeki gün ışığına çıkarmamaya çalışıyorum.
Sana ait bu yazı sen bilmesen de, yine gün ışığına çıkartmamaya çalışıyorum sana olan içimdeki derin sevgiyi. İçimde hala adının harflerini heceliyor olduğumu bilmiyorsun.
Bilme de!.
Tanrı biliyor ya,
Unutamadım hala,
Nefret ediyorum,
Ardı arkası kesilmeyen sahte sevdalardan..
