Sustu...
Bir kanat gibi kapadı kirpiklerini
Ve kayboldu, zamana isyan eden bir hüznün kollarında
Bense;
Yoluna yunus
Gecesine yakamoz olamadım o Esmerin
Bir gülüş koptu dudak kenarlarından
Kalbimin kıyılarına her vurduğunda
Sarsıldım tekrar tekrar
İstisnasız her gece
Islak ayakları yürüdü yüreğimde
Belki de bu yüzden
Denizi olmayan bir kentin limanında
Yani tam da burada
Beklemek çok zor...
Şimdi vecde gelen dalgaların korkunçluğundan
Yüreğimi gergef yapıp, nakşeden rüzgârlardan
Karanlıktan biraz da
Evet en çokta karanlıktan söz etmeliydim
Belki kan kırmızı bir özlemi şaraba katıp
Yalnızlığın metrisine kadeh kaldırıp
Dans etmeliydim
Yıldızlardan meydan dayakları yiyen Ay'ın uğruna
Gözbebeklerimde sönüp giden fenerlerin
İçimden sökülen şafakların hatrına
Ağlamalıydım...
Ama yaramda tuzdu deniz!
Ve ayrılığın resmi diliydi martıların çığlığı
Gitme, kal! diyemezdi hiçbir insan güzeli
Çünkü deniz en çok o Esmer'e yakıştı!
FERAY KORKMAZ
17.06.2008
