Her şeye rağmen devam ediyor hayat. Eskiden olduğu gibi her sabah kalkıp aynaya bakıyorum. Gözaltlarımdaki kırışıklıklara takılıyor gözlerim. Durup biraz düşündükten sonra buruk bir tebessüm beliriyor dudak kıvrımlarımda. “Yaşlanıyorum herhalde” diyorum. Yılların bıraktığı izlere bakarken, yine işe geç kaldığımı anlayıp apar topar giyinip çıkıyorum evden.
Aynı yoğunluk ve yorgunluk içinde geçiyor günlerim. Günün ışıkları kaybolup yerini karanlığa bıraktığında eve gidiyorum. Biraz bizimkilerle oturuyorum, biraz müzik dinliyorum, çok sıkılırsam birkaç sayfa bir şeyler okuyorum. Satırları takip ederken yorgun düşüyor gözlerim. Kitabı başucuma koyup yatağa gömüyorum ağırlaşan bedenimi.
Bazen de ( her ne kadar artık beni mutlu etmese de ) yemek yiyiyoruz dışarıda arkadaşlarla. Klasik, alışılagelmiş sohbetler işte bilirsin.
Anlayacağın sen yokken değişmedi yani hiçbir şey.
Seni bilenler seni soruyorlar arada. O çok sevdiğin gözlerimin içine bakıp “unuttun mu” diyorlar. “Unuttum” diyorum gülümseyerek.
Aylardan sonra telefonumda gördüğüm bir mesajla şimşekler çaktı yüreğimde. Kollarımın ve bacaklarımın uyuştuğunu, beynimde karıncaların gezdiğini hissettim.
Gidişinle yarım kaldığımı, zamanla senden kalan yarımı da attım sanıyordum oysa.
Anılarını sildiğimi, geçmişimizi bitirdiğimi düşünüyordum kendimce.
Bunca zaman yaptığım kendimi kandırmak mı yokluğuna alışmak mıydı?
Yine yaptın yapacağını. Kafamda cevaplarını ve nedenlerini bilemediğim sorularla başbaşa bırakıp kayboldun, sahne arkasındaki sessiz kahramanlar gibi.
Ve ben yine yarım kaldım unuttuğumu zannettiğim geçmişimizle…
