Kandırıldık...
Ölülerime ağıtlar yakarak geçiyorum hayatın (bildiğimi sandığım, ama aslında bir insan eli kadar yabancı) yollarından…
Bilgen
Ah Be Çocuk...
‘Anne bak kral çıplak…”
Hala mı çocuk? Halamı sesini katıyorsun yaşama? O halde yolun açık olsun çocuk, yiğitliktir artık payına düşen…
İçim Boşalıyor Sanki...
“susalım” diyorum bu defa benim olan sesin, benim olan gerçekliğiyle…
Bazen susmak gerekirmiş…
Dibe Vurmak Gerek...
Sıçra ve bağır, haykır, ses ver… Sıçra ve hayatı çek içine, kötülükleri engelleyemezsin belki ama yalnızlığı sıyırırsın teninden, şarkı söyler, horon teper, halay çekersin kalabalıklar içinde…
Hadi Gelin Ay Tozu Çalalım...
sihir, ay tozunda... avuçlayalım.... Avuçlarımızda hissedince o masmavi, parlak kum zerrelerini, sihirli bir değnek hayatlarımıza dokunacak. O zaman bir sürü ‘en’imiz olacak…
Ağlayabiliyorsak Hala, Ağlayalım...
Sen ve ben… Asla kutsayamayacağız ne yaşamımızı ne ölümümüzü…
O yüzden haydi devam edelim yaşamaya, yaşamanın oksijen ve karbondioksit boyutunda!
İçimde Bir Boşluk Var...
bana ait ne varsa insanlığımın getirdiği, bir gölge oyununa dönüşüyor içimde.
Mahalle Aralarında Oyun Oynama Hakkımı Geri İstiyorum...
oynuyoruz, hep hiçe doğru... Ezbere biliyorum hepsini. Hepsinde bir parça ben var. Bende hepsinden bir parça var. Ama sıkıldım artık. Mahalle aralarında oyun oynama hakkımı geri istiyorum!
Kendini Hesaba Çekemeyenlerin İşidir İhanet...
Kaç ‘eksik yan’a, kaç insan düşer? Kaç insana, kaç acı? Kaç acıya, kaç kabulleniş? Aldatan insanlar gördüm, aldatılanlarda…En eski günahımız bu...
Zeki İnsan Amuda Kalkerken Kahve İçebilen İnsandır...
Anlaması güç olsa da zeka, bir yüktür bünyeye...
ve Düştüm...
Cümleler kuruyor, ağlıyor, gülüyor, düşünüyor, hissediyoruz… yalnızız ama… sen de benim kadar… iki koca yalnızlıktan, bir bütün paylaşım tamamlanmıyor, biliyoruz.
