Bir kelebek uyanıyor içimde, kalbimin tam orta yerinde. Narince çırpmaya hazırlanıyor renklerle bezeli geniş kanatlarını. Kanatlarından önce maviyi bırakıyor içime. Mavinin derin sessizliğini ve gizemli anlamlılığını akıtıyor tüm bedenime.
Uyandım.
Dışarıdan kuşların sabah oldu şakımaları doluyor odaya… Yıllardır aynı saatte uyanıyoruz onlarla, yaz kış. Çoğu insan kuşların kışın ötüşüne tanık olmaz. Ben bilirim; onlar yaz-kış beraber uyanır, birbirlerini selamlarlar…
Gece nereye giderler bilir misiniz? Ben de bilmiyorum. Ama sabahları hiç aksatmadan bir araya
Dünyaya güzel gözlerle bakabilmenin bir yolunun yazmak olduğunu düşünüyorum, yazılanlar umutsuz bile olsa...Ayrıca her yaşta büyüyünce yapılacakların hayalini kurmanın güzelliğine inanıyorum.
1970'in güzel bir sonbahar gününde Zonguldak'ta küçük bir istasyon evinde tren sesleri arasında merhaba demişim dünyaya. Bir çok farklı okul ve uğraştan sonra son 10 yıldır sınıf öğretmenliği yapıyorum ve tiyatro ile ilgileniyorum. Yazmak ise hep içimde bir yerlerde artık beni serbest bırak diyen bir kıpırtı...Şimdi tren seslerini zaman zaman özleyerek çocuk sesleri arasında devam etmekteyim yaşantıma...
Ankara
Çoğu zaman içimden gelenlere kalemimin katıldığı bir yolculuk.Çocuklar, doğa, aşka ve sevdaya dair herşey....
Oğuz Atay, Nazım Hikmet, Dostoyevsky, Marquez, Oya Baydar...
Bunu ben belirlemek istemem.
