"Hayır Nejat bey, teşekkür ederim ama gitmem gerekiyor. Akşam nasılsa tekrar geleceğim" derken sanki gizli bir randevu veriyordu Aytuğ komisere. Kelimelerin özgürlüğünü kullanarak, ikisinin anlayabileceği cümleler kuruyordu. Bi rataftan gitme hazırlıkları yaparken bir yandan da akşam onu görüp göremeyeceğinden emin olmak istercesine aynı şifreli cümleleri Aytuğ`dan da bekliyordu
Düşüyorum... "Eyvah!" demek için çok geç kalmış dudaklarım kuruyor. Korkuyorum... Korkuyorum gerçeklerin getireceği sensizlikten ve sensizliğin getireceği gürültülü sessizlikten! Çaresizlik çepe çevre sarıyor ruhumu. Düşmelerim bitmiyor düşlerimin bittiği gibi! En sert gerçeklere çakılmaya beş kala, var gücümle sarılıyorum çareler içindeki çaresizliklerime ve yokluğunun kabul gecesindeyim bu gece...
Yokluğunu varlığına karıştırıp / Acıyla mutluluğun tam ortasını bulmaya çalışıyorum /
"Tutkunluk değil gözlerime yaşları pazarlayan, aşk değil hüzünleri yüz hatlarıma mühürleyen! Gerçeklere kapadığım gözlerimi uçurumdan düştükten sonra açmış olmamdır canımı yakan! Zamanında üstünü kapattığım her hata cebime koyduğum bir taşmış ve her bir taşın adı belki`ymiş... Şimdi gerçeğe açtığım gözlerimle bakıyorum ceplerime ve sayamayacağım kadar çok, taşıyamayacağım kadar
"Bu kez eğilmeyecek satırlarım, üç kuruşluk aşkının karşısında. Bu kez, ucuzca gidişine pahalı duracak, adam gibi kalışlarım"
Meğer ne çok adam edermişsin sen, adam olmadığını anlamadan öncesine kadar... şimdi bakıyorum geçmişe, o da en az senin kadar yalan-dolan...
Allah bizleri hayata hazırlaması için nasıl anneleri görevlendirdiyse, hayatımızın geri kalanını aynı güvende geçirmemiz içinde siz eşleri görevlendirmiştir...
Lanet olsun yar gitmek zorundamıydın, bu kaçıncı hançer kalbime sapladığın...
Anlamlı melodillerden oluşan bir eserde yalnızca es olabilmek, susabilmek başkalarının notalarının ardından,
anlamlıca susabilmek, bütünü bozmadan, melodiye tiz ses olmadan susabilmek...
Acıya aşık yüreğim gidişinin şerefine yaralarına tuz basıyor bu gece. Dahada kanatıyor kendisini, kızgın şişlerle dağlıyor sensiz düşleri.
Ve acıya eşlik eden tek varlığım... Sabrım...Sabrım, Yakubun sabrını kendine nasılda hayran bırakıyor...
köşeye sıkıştı ve cenin şeklini aldı bedenim... kımıldayacak halim yok. bir şizofreniyi oynuyorum nicedir!yollara çıkacak takat kalmadı güçsüz bedenimde. yolsuzum, yolluksuzum ve gittiğinden beri bende yokum...
Ben seni sözün bittiği yerde, noktanın netliğinde sevdim. Sözsüz notaların huzurunda yasladım başımı aşkına.
Küçücük omuzlarıma kocaman bir ailenin sorumluluğunu yüklediğinde vazgeçtim aşktan. Çocuksu düşlerimi de beraberinde götürdüğünde öğrendim aşkın acı halini.
Hayatın hakkında hiç bir şeyi merak etmiyorum. Ne iş yaparsın, kimsin, nerelisin… Bunların hiçbir önemi yok
Aşk; en derinlerimde, kimsenin göremediği kuytularımda bir ummandır benim... labirentlerim vardır, kapılarına kilitler vurduğum düşlerim vardır
Genç adam kadına döndü ve artık bildiğini sandığı cevapları reddederek kadının dudaklarında kayboldu. Artık cevap aramıyorlardı. Çünkü söylemeseler de cevap belliydi “seni seviyorum genç adam, seni seviyorum genç bayan” …
Evvel zaman içinde diye başlayan bir masalsın artık dilimde... başlayıp başlayıp bitirdiğim, bitirdikçe tekrar tekrar başladığım
günümüzde aşk için sevda için bir çok tanım yapılmış ve alakası olmayan yerlere bu kelime sığdırılmaya çalışılmıştır. oysaki aşkın; birçoğunun yanlış bildiği ve yanlış bilgilenerek yanlış yaşadığı bir sıradanlık haline gelmeye başlayacağını hiçbir insan akıl edememiştir.
... şimdi bedeni genç kız havasında, ruhu 40-50 yaşlarında bir kadın gibi hissediyorum kendimi ve her kes beni gencecik mutlu biri sanarken, ben yine her defasında yataklık yapıyorum bedenimle birlikte bu gülünç yalana...
sen yaşamımın bir parçası olmaktan çıktığın gün daha da yakınıma sokulup kanayamayan bir yara oldun çıktın içimde... eskisinden daha çok acıyor şimdi sol yanım. sen benden gittiğin gün ben yarım kalmışım meğer. hiç bir işe yaramayan yarım bir beden bıraktın arkanda,sen kangren olmuş kolumsun artık...
hayat akıp giderken avuçlarınızın içinden kendi duygu ve düşüncelerinizde yarattığınız benliğinizin dışına çıktığınız bir anda ortaya çıkıveren kelimeleri takip edip giderken yarattığınız eserlerdir sizi siz yapan
25/08/1986 yılında istanbulda doğdum. 6 yaşında babamı saklambaç oyunu oynar gibi kaybettim. kaybettiğimi bile yıllar sonra anlayacağım bir şekilde. sonra ilkokul orta okul lise derken yaş geldi 20 ye. hayat insanın karşısına bir çok oyun suna biliyor. önemli olan bizlerin bu afacan çocuklar gibi sürekli oyundan oyuna atlayan hayata küçük çocuğun oyunu gözüyle bakıp bu hayatın bi gün son bulacağı fikriyle ayrıntılara fazla takılmadan yaşaya bilmektir...
istanbul
aşk kanayan bir yara olmaya başlayınca yüreğimin küllerini savurdum kelimelere ve kendi külümden tekrar doğdum sonra..
ahmet altan
ahmet altan mehmet coşkun deniz
