mehmet şen

Geçmiş

Yetmişbeşin nisan ayında,
Yağmurlu bir gecede doğmuşum.
Adımı Mehmet koydularsa,
Elbet bir sebebi vardı.
Çocukluğumu,
Kuzaycanın müstakil bir evinde geçirdim.
Bir salkımsöğüt vardı
Evimizin tam önünde,
Bir hayalim, birde geleceğim vardı,
Kaybolan zamanla birlikte
Ve ben çocuktum,
Herzaman babamın gözünde.
Çocukluğumda yattığım oda,
Avlunun dışında kalıyordu,
Girişinde küçük bir sofa,
İçinde iki oda, bir soba.
Uykusuzdum,
Uykumu kaçıran çatıdan gelen seslerdi,
Siyah beyaz bir televizyon
Küçük loş odamı süslerdi.
Babam, her sabah erkenden
Odamın önünde adımı seslerdi,
Annem, her zaman olduğu gibi,
Avluda salkımsöğütten düşen
Yaprakları temizlerdi.
Çocuk aklımla dünyaya bir başka bakardım,
Ateş gibi yakıp, şimşek gibi çakacaktım,
Okuyup büyük adam olacaktım,
Sanki dünyayı ben kurtaracaktım.
Çocukluğumu yaşayamadım çocukca,
Misket oynamak yasaktı bana,
Sapanla taş atıp ağaca,
Kızakla kayamadım karda,
Oyuncak kavramı çok uzaktı bana
Sıska yüreğimde,
Hayatımın ilk deminde vurulduğum kız gibi,
Babamdan gizli oynadığım futbol maçlarında
Yüzüme ve dizime aldığım darbeleri gizlerdim
Ve sıska yüreğimle,
Gurbette okuyan ağabeylerimi,
Ben gurbetteyken,
En çok annemi özlerdim.
Çocukluğumun en güzel yanı,
Annemin pişirdiği çörekleri,
Kızkardeşimin yemekleriydi,
Birde ağabeyimin şehirden getirdiği,
Bana göre yeni, ona göre eskilerydi.
Mehmet Şen

Bağlantılar