odamdaki aylak aynayı / her rüzgara yol veren / ahlaksız

sendeleyerek / "sen" diyerek / seni dileyerek yürüdüm yavaşça

Yola gidebilir, yoldan gelebilir insan. Şehirlerarasında tüketebilir ömrünün yirmili yaşlarını, bazen de tamamını. Gün geçtikçe uzaklarda çoğalan özlemle baş edemeyebilir. Kendi samimiyetsizliğinden bihaber, özür dilercesine geri dönebilir.
‘Ayrılık, bedensel uzaklıktan ibarettir’ şekeriyle kandırmaktan vazgeçebilir sevdiklerini. Geri dönebilir.

Yazık! Çok bekleyip, çok umut ettiler seni, mutluluğu... İçimdeki büyümeyen ucube yavrusu, dışımdaki orta yetişkin… Köye gitti onlar. Küfür ede ede, arkalarına bakmadan ve bir veda etmeden meraklı bakışlara gittiler…

Hiçbirşeyi bütün yapamadan pantolon paçalarımdan akıtmışım orta yere. "Olsun" diyebiliyorum yine de. Marifet budur işte!

Annemden öğrenmiştim bu sözcüğü. Hiçbir ay için kullanıldığını da duymadım daha. "Kasımüstü" yol yakınken yani...

Ne kadar sıcaktı. Sıcacık... bir zamanlardan bir anı...

sabah ezanı duyulur yüzyıl sonra / uzanmakla uyanmak arası geçen bir gece daha

suratın asılı duruyor tenimde / yediğin ekmek / gitmekle kalmak

çölden yeni geldim / sağ avucumda tutam tutam saçlarım /

ne kızlığı teslimatta erkenci nazenin / ne erkekliğe ilk adımı atmış oğlan çocuğuyuz...

Bulduysanız eğer kötürüm etmeyin gerçek aşkı. Harcadığınız emeği kaprislerle küle döndürmeyin. Bulduysanız eğer yazıldığı gibi yaşayın onu. Fazlasını istemeyin...

bekler / sokak kapısı önünde oturan / elma şekerinden üryan

kağıttan gemiler olsaydık seninle / sudan nutkumuz tutulsaydı / yola

Şiirin salt bir duygu işi olmadığını düşüncemize takla attıran komplike hallerini Özdemir Asaf şiirinde bulabiliriz ancak. Hem yalın dil, hem alışılmadık söz oyunları...Kendinde yara açan toplumsal aksaklıkları ironik bir dille işleyen Özdemir Asaf için " sen" kişisi çok değerlidir. Onu mayasından bir hamur gibi görür ve bununla uyak

Tarihin ilk zorunlu göçü.Can yakan bir kitlesel acı yaşandı 1924 mübadelesiyle.Uyum sağlayana dek gözyaşıyla yoğruldular.Hayatları boyunca yarım kaldılar.Oralardan ayrılırken belki sordular kendilerine “Şimdi biz gurbetten mi çıkıyoruz? Yoksa gurbete mi gidiyoruz diye?”Belki hayat boyu bu zor sorunun cilt cilt cevapları vardı akıllarında.
”Bize burası sahip. Ama

Lütfen biri söyleyebilir mi? Hangi grup insan "modern kent" kavramının içini dolduruyor. Yüksek gelir grubu mu? Rant sahibi mübarek insanlar mı? Ayın sonun ite-kaka getiren orta halli vatandaş mı? Kim bu modern kentli sözde yirmi birinci yüzyıl insanı? Belki bu bir masal??

ben bir geldim kış geldi / öksüz yaması kar yağıyor şehre

gebereceksin / beti benzi atmış sapsarı bir halde / yüz

gidişim bir mumun ihtiyatlı bakışıdır yangına / kalsam, çarem yoktur /