"O"öper buz gibi dukalarıyla, kalakalırsınız, içiniz donar, keşkeler ve akamayan gözyaşlarınız içinde boğulursunuz.... Ve bilirsiniz ki "O" aslında, varlığına gösterilen tokatsız, azarsız saygıyı öpmüştür...
Anılar resim gibidir gerçekten. Bayram anıları, hayata dair güzelliklerle şekil alır içiniz de biraz umutsuz da olsa...
Bu yol sizin yolunuz, sizde kalanlarla, birlikte yürüyeceğiniz kıpkırmızı, sapsarı yanıyor. Ve o sizin henüz gitmediğiniz yol... Yürüyün cesaretle, o sizin ve sizi bekliyor...
Sancılı saatlerin içinden cımbızla çekip almaktır şefkati... Sevmektir canınızdan kopan canı... Sevmek sadece sevmek... İçinizden çağlayan sevgi pınarında yıkamaktır güzel varlığı... Kollarının arasına almaktır sıcacık küçük bedeni... Şarkıyı andıran ilk çığlıkları duymaktır boşlukta... Cennetin kokusunu içine çekmektir... Öpmektir titrek sallanan minicik elleri... Doyurmaktır aralanan pembe dudakları... Ve bağrına
Pencerenin önünde oturuyorum… Sandalye de pek rahat değil ama olsun. Evde herkes uyuyor… Sessizlik… Elimde bir fincan sıcacık kahve düşünüyorum…
Hayat, evlilik, çocuklar, nasıl olduysa resim sevdası derken, asıl sevdamı geride tuttum uzun zaman. Hep bir bahane buldum. Sonra düşündüm ki,"Keşke"ler çok yakınımda. Ve ben artık buradayım. Hayallerimle , gerçeklerimle , düşüncelerimle. Paylaşımı başlattım. Bir kağıdın üzerinden gözlerinize bakıyorum, sizlere sesleniyorum. Orada ki umut dolu, okuyan bakışlarınızdan beyninize, kalbinize bir yol açmaya çalışıyorum. Her insan bir dünya ve ben sizi dünyama davet ediyorum."
1966 yılında Kırşehir'de doğdum. Evli iki çocuk annesiyim.
Bolu
Duygular olmadan olur mu hiç? Bir de ironi. Hafifçe devrilmiş tümceler içinizde doğrulur. Sorunları, sorumluları ortaya koyaken, gülersiniz, ağlarsınız, çoğunlukla da gülerken ağlarsınız.
sadece ümit
Ümit Turpcu
