Sarýyer, þampiyon olamayacak kadar kötü, küme düþmeyecek kadar iyiydi; haftalar ve yýllar boyunca gördüðümüz þeyin bizi umutsuz bir þekilde hayal kýrýklýðýna ve yýlgýnlýða götüreceðini bildiðimiz halde maçlara gitmeye devam ettik. Aslýnda oraya ne harika bir futbol ne de çok iyi sonuçlar beklediðimiz için gitmiyorduk. Küçük bir bölümümüz haricinde hepimiz ayný sebepten oradaydýk; Sarýyer orada olduðu için biz de vardýk! Peki nasýl baþlamýþtý?
Henüz altý yaþýmdaydým amcam beni Sarýyer maçýna götürmek için söz verdiðinde. Ýlk maç deneyimimle ilgili hatýralarým arasýnda futbola dair pek az þey var. Adanaspor’u 2-1 yenmiþtik, bunun dýþýnda sahada neler olup bittiðiyle ilgili hiçbir fikrim yok. Hemen birkaç metre önümüzde çekim yapan TRT kamerasý uzunca bir süre ilgimi çekmiþti. Bir ara kamerayý arkaya çevirip maçý izleyen taraftarlarý filme alýrken, bitmek bilmeyen ýsrarlarým yüzünden amcam, görevliye; “Kameraman bu çocuðuda çek!” diye seslenmek zorunda kalmýþtý. Yine de Pazar akþamý Tansu Polatkan’ýn sunduðu programda ki özet görüntülerde kendime rastlayamamýþtým.
Daha öncede pek çok küfür duymuþtum ama yetiþkinlerin bu kadar pervazsýzca ve baðýrarak küfürler ettiklerine ilk kez þahit oluyordum. Neyse ki buna çabuk alýþmýþtým. Maç boyunca futboldan çok, tribünlerde baðýranlar çaðýranlar, koro halinde þarký söyleyenler, köfte ekmekçinin mesaisi, içilen sigaralarýn dumaný, taþ tribünlerin üzerine koyarak oturduðumuz köpüðün ne iþe yaradýðý ve tabi ki kameraman ilgimi çekmiþti. Etrafýmdaki kalabalýðý inceleyerek vakit geçirirken birden etrafýmdaki onlarca kocaman adamýn benim gibi altý yaþýnda bir çocuðun bile yapmayacaðý þekilde ayaða fýrlayýp çýlgýnca baðýrmasýyla adeta þoka uðradým. Þimdi hatýrlayýnca güldüðüm, bir beþ saniye sonra bende ayaða kalkýp bozuntuya vermeden amcama, “ne güzel gol oldu ama!” deyiverdim.
O sene bir iki kez daha amcamla maçlara gitmiþtim. O zaman evimiz Büyükdere’de olduðu için Yusuf Ziya Öniþ’e tek baþýma gelemezdim. Zaten o zamanlarda bile altý yaþýnda ki bir çocuðun tek baþýna gidebileceði türden bir yer deðildi tribünler. Ertesi sezon baþlamadan Sarýyer’in merkez mahallesinde olan evimize taþýnmýþtýk. Stad yürüme mesafesindeydi, sokaktaki çocuklarla arada maçlara gidebiliyordum. O zamanlar çocuk seyircilerin biletsiz olarak içeri girmesi çok daha kolaydý. Kimse biþey sormazdý. Maçlara daha sýk gitmeye baþlayýnca artýk bazý futbolcularý tanýmaya dahasý sahada neler olup bittiðini anlamaya baþlamýþtým. Hatta bazen kimin iyi kimin kötü oynadýðý hakkýnda bile yorumlar yapabiliyordum. Birkaç sezon daha böyle geçti. Her geçen sezon daha çok maça gidiyor ve takýmý daha çok sahipleniyordum ama henüz bir deplasman maçýna hiç gitmemiþtim. Bazen etrafýmdakilerden deplasmanlarla ilgili korkutucu hikayeler dinlediðim oluyordu. Bu hikayeler Sarýyer’e deplasmana gelen diðer takým taraftarlarýna da kendimden bile gizlediðim bir hayranlýk duymama neden oluyordu.
Ýlk deplasman maçýma da amcamla gitmiþtim, o zamanlar birinci ligde oynayan Zeytinburnu ya da Bakýrköyspor gibi bir takýmýn maçýydý. Artýk kendimi Sarýyer taraftarý olarak görmeye baþlasam da sonuçlar beni çok fazla ilgilendirmiyordu. Takýmdan ayrýlanlar ve yeni gelenler ya da teknik direktör deðiþiklikleri hakkýnda fazla bilgim olmuyordu. Ama kendimi Sarýyer’e ait hissetmeye baþlamýþtým.
88/89 sezonunda 2-1 lik Adanaspor galibiyetiyle baþlayan taraftarlýðýmýn 5. senesiydi. Ömrümün yarýsýna yakýný kadardýr Sarýyer maçlarýna gidiyordum. 93/94 sezonuna hatýrladýðým kadarýyla Yakup Kaptan’la baþlamýþtý Sarýyer. Televizyondan seyrettiðim bir maçta Fenerbahçe’den beþ gol yediðimizi hatýrlýyorum. O sezonla ilgili tek iyi aným; Karabük maçýnýn ikinci yarýsýnda attýðýmýz gollerin hepsinin önümdeki kaleye atýlmasý ve 3-1lik galibiyetimiz. Berbat bir sezonun sonunda küme düþtük. Oysa ki ben o zamana kadar Sarýyer’i hiç küme düþmez olarak kabul etmiþtim. Küçük yaþta anne veya babasýný kaybederek ölümün soðuk yüzüyle tanýþan bir çocuk gibi, baþýma geleceðini hiç düþünmediðim bir gerçekle yüzyüze kalmýþtým. Kendimi Sarýyer tarafýndan kandýrýlmýþ hissettim. Her taraftar gibi ben de bu duruma isyan etmek istedimse de henüz 11 yaþýmdaydým ve beni dikkate alacak bir muhatap bile yoktu. Hevesim kursaðýmda kalmýþtý. O gün Sarýyer taraftarý olmaktan vazgeçebilirdim ama tam tersi oldu. Aslýnda o gün yaþadýðým acý ve hayal kýrýklýðýnýn beni hayatýmdan bir daha asla çýkartamayacaðým bir takýntý sahibi yaptýðýnýn farkýnda deðildim. Sarýyerle yaþadýðým beþ yýllýk flört o gün aþka dönüþmüþtü. Þimdi daha iyi anlýyorum ki o günden sonra hayatým boyunca yapabileceðim en eðlenceli þey Yusuf Ziya Öniþ’te acý çekmek olmuþtu.