Bugün 5 Kasým 2007, Pazartesi. Zürih Havalimaný’nýn kýzýl gökyüzünden, yýlýn ilk kar taneleri düþüyordu. Tanrý lanetini üzerime yaðdýrmaya baþlayalý çok zaman olmuþtu ve o günden bugüne her þey siyahtý, kar tanelerinden baþka…

Taksici çok konuþuyordu, ben sustum; tekerleklerin deðdiði çamur birikintilerinin dingin týnýsýný dinledim, kar tanelerinin otomobilin sað arka camýndan aþaðý süzülüþünü ve otobandaki lambalarýn parlaklýðýnda, alacalý ýþýldayýþlarýný izledim.

Geçmiþimle yüzleþmek istediðim, ama beceremediðim bunca yýl boyunca, birkaç yüz defa yaþadýðým bu anlarýn, hatýrlatma niteliði taþýyan aynýlýðýna birkaç küfür savurdum. Taksici anlamadý, karanlýk kabinin içinde, dikiz aynasýnda göz göze geldik.

Otomobilden inip Limmat ýrmaðýnýn kenarýnda birkaç sigara içtim. Kar hýzýný arttýrmýþ, gelip geçen otomobillerin sayýsý yok denecek kadar azalmýþtý. Sis bulutlarýnýn arasýnda, kentin yüksek olmayan ama usta iþçilik gerektiren eski yapýlarý, olanca ihtiþamýyla yerli yerindeydi. Taksi þoförü de yüz metre ileride...

“Gidelim mi bayým?”

Grossmünster kilisesinin önünden geçerken omzuna vurdum. Otomobil yeniden durdu. Çocuklar… Gecenin ayazýna ve bütün karanlýðýna inat, oracýkta beyaza bulanan çocuklar… Camý açtým, temiz ve dingin havayý yine içime çektim.

Tanrý lanetini üzerime yaðdýrmaya baþlayalý çok zaman olmuþtu ve o günden bugüne her þey siyahtý; ben kaçýyordum, herkesten ve her þeyden…

Bu akþam, Grenoble’da uçaða bindiðimde, atmosferin olanca siyahlýðý bütün benliðimle yüzleþmemi saðladý. Usul usul akan gecenin koynunda, o koca makine gökyüzünü yarýyor, yaþanan her þeyi bir çýrpýda orta yerinden yýrtýyordu.

Ümraniye Kapalý Cezaevi’nin kapýsýndan çýktýðým o günden bugüne tam dört yýl geçmiþti. Sana sordum:

“Maraþ Katliamý’nýn olduðu gün ne yapýyordun?”

Sustun, gözlerini kaçýrýyordun, dinledin, ben devam ettim:

“Okuldan gelmiþtim, Annem aðlýyordu anlýyor musun? Ben, ölümle o zaman tanýþtým… Birkaç yýl önce ölen dayýmýn cesedini göstermemiþlerdi çünkü…”

Ýnsanlar ölüyor, gökyüzü kararýyor, uçaklar uzak gökleri yýrtýyordu. Bunlarý unutmuyordum.

Sana son mektubumu dört günde yazdým. Birkaç þehirde, bir kaç baþka otelde…

Ýnsan bazen yazamýyor, unutuyorum her þeyi biliyor musun?… Taksi þoförünün anlattýðý hiçbir hikayeyi anlamýyordum ama dinliyordum, insan bazen dinlemeli…

Otomobilin arka camýnda, akýp giden yol çizgilerini uzun uzun izledim. Arkamýzda kimse yoktu. Ben zaten hiçbir þeyden gidemedim, ama kalamadým da… Bu böyledir, boþ taþýtlarýn içinde kozmosun karanlýk boþluðuna dalýp uzaklara gittim.

Cezaevindeki arkadaþlarým birer birer düþerken, ben kaldým. Ama kaçtým, uzaða… Sade uzaða…

Beni hapishanede ilk kez ziyarete geldiðinde sana sordum:

“Gökyüzü hâla güzel mi?

Sustun, dinledin… Boynundaki fular bir göçmen kuþun kanadý gibi süzülüyordu. Ve sen susarken boyun kývrýmlarýn, bir kuþun inceliðinde anlatýyordu zaten, her göðün hâla güzel olduðunu…

Oraya dönemeyeli çok zaman geçti. Arkadaþlarým birer birer unuttular her þeyi… Ben unutmadým. Tanrý lanetini üzerime yaðdýrmaya baþlayalý çok zaman olmuþtu ve o günden bugüne her þey siyahtý…

Az önce; Taksici odama kadar getirdi. Kapýyý kapattým… Böyle yapmazdýn. Telefonuma bir kez daha baktým. Ekranda hiçbir þey yoktu. Sandalyemin tekerlerini ellerimle ittim, dizlerimi düzeltip camdan aþaðý baktým…

Onca zamanýn, ve savaþýn üzerine; artýk beni beklememen gerektiðini düþündüm. Yaban kuþlarýn bazen göçmen kuþlar gibi olamadýðýný, dönemediðini, Tanrýnýn lanetini üzerine yaðdýrmaya baþlayalý çok zaman olduðunu ve o günden bugüne her þeyin siyah kaldýðýný anladým.

Browning þakaðýma soðuk metal tadý býraktý, arkamdan baðýrdýn:

“Býrak elindekini, çünkü ben geldim…”