sözü yakalayýp dizgine getirememek ve koþamamak
gereklerinin peþinden hayatýn tutsaklýðýnýn.
kurallarýný bilmemek, belki de becerememek nerede
nasýl davranýlacaðýnýn sahnesinde vassallýðýn. imgeden kaçýp
tutunmak sokaða, mazgallara, çöp kutularýna,
rögar kapaklarýna, levhalarýna þaþmazlýðýn.

harlem'de zenciler vardý hani, unuttun mu ? varsýllýðýnda
koþan kedilerin, olmayan siyasi pençe çetelerinin
açamadýðý yaralarý bilmiþ miydin? çokça uzaða gitmeden
attýðýnda adýmýný, beylik laflarý savurmadan
kuþatýlmýþ özgürlüðünün dahi tadýna varamadýn
hiçbir zaman. o yüzden
zorlama soru iþaretlerimi.

topraðýnýn böceðinden iðrenip, gidiyorduk ya kafka'ya
tutmadý mý !? ironimiz de var olmadý.
gerisin geriye geldik, tumturaklý tanýmlarýmýzý
aldýk ve iþte tekrardan buradayýz. boþ beleþiz, ziyadesiyle aptal,
anýn akýþýný reddedemeyen, anlam heyulasýna uðrayýp
taþýn altýna kafasýný koyan, pek çok itaatkar adamlarýz.

yeraltýna kusarken küfümü taksitle, bilemedim
çýkarýný. yapamadým hesabýný yorganýn toynaklarýmýn.
sevmeyi de, yaþamayý da, ölmeyi de, yazmayý ve söylemeyi de,
doðru müziði, tam zamaný, sýrasýný, yiyemedim ekmeðini çaðýn.
punduna gelmedi bir türlü imgeler. baþka bir yaþantýya
býrakmak üzre, öðürüyorum þimdilik. üzülüyorum kendime,
çýkaramadan tadýný yalnýzlýðýmýn,
yakalandým
kapanýna açýða çýkmanýn.