AYBASTILI BÝR FEYLESOF: REFÝK GÜLEY




Adýný duyardým. Mevzuu Aybastý olunca, Aybastýlýlar olunca, bir þekilde hep bu isim gelir usuma. Refik Güley... Nasýl biridir, düþüncesi, felsefesi, dünyaya, hayata bakýþý nasýldýr, hep ilgimi çekmiþtir. Ýstanbul'da yaþayan köy enstitülü, emekli öðretmen saygýdeðer Mehmet Kaya ile Aybastý üzerine konuþurken yine adý geçti merhum Refik Güley'in.. Ben, “Kendisini Aybastý'da, sadece bir defa bir kahvenin önünde ahþap bir sandalyede otururken gördüm.” dedi.

'Mehmet (Abi), yalan olmasýn anlattýklarým' dedi ve Refik Güley hakkýnda bir kaç cümle aktardý bana. Ayrýca burada belirtmek isterim ki, Refik Güley'le ilgili, söyleyecek sözü, anlatacak bilgisi olanlarý da tanýmak isterim doðrusu. Aybastý'nýn yetiþtirdiði bu güzide insaný tanýmak ve tanýtmak isterim.. Ýnönü ile ters düþmüþ, meslekten ayrýlmýþ veya atýlmýþ. Saçlarý beyaz olduðundan “Kýrbaþ” derlermiþ. Yine bir baþka kaynaktan edindiðim bilgiye göre, güzel þiir yazar ve okurmuþ. Ayrýca bir parti kurulmasýna öncülük etmiþ veya kendisi kurmuþ, Ne yazýk ki, bu konuda bilgilerimiz çok sýnýrlý.

Burada esas durmak istediðim nokta þu: Mehmet Abi, zamanlardan bir gün, Ýstanbul'dan Þile'ye gidiyormuþ. Yanýnda, sýnýf arkadaþý emekli öðretmen Bekir Þimþek varmýþ. Yolda giderlerken laf dönmüþ dolaþmýþ, Refik Güley'e gelmiþ. Bekir Þimþek cebinden not defterini çýkarmýþ: Bir þiir okumuþ, Mehmet Abi bu þiirden çok etkilenmiþ duygulanmýþ. Sormuþ bu þiir kime ait diye, Bekir Bey'de, Aybastýlý Refik Güley'e ait olduðunu söylemiþ. Sonra Mehmet Abi bu þiiri kendi not defterine yazmýþ ve ezberlemiþ. Sohbet esnasýnda Mehmet Abi bu þiiri bana ezberinden okudu. Her ikimizde çok duygulandýk. Ben bu þiiri Mehmet Abi'nin aðzýndan olduðu gibi defterime Defterime kaydettim. Ýstedim ki, bu þiir kaybolmasýn, bu güzel þiiri yazsa yazsa ancak bir felsefeci feylesof yazabilir diyerek þiir üzerinde Mehmet Abi ile söyleþtik. Ýstedim ki, Aybastýlý þair feylesof Refik Güley'in bizi çok etkileyen duygu dolu anlar yaþamamýza yol açan þiiri kamuoyuna duyurulsun. Þiiri olduðu gibi aktarýyorum: Feylesofumuz ýþýklar içinde olsun..



o mutlu gün




son beyaz entarimi giydirecekler

ve ben bir faber cetveli gibi

kaskatý upuzun uzanmýþ olacaðým.

ne karnýmda açlýk

ne mahut uzvumda arzu

ne de taþ kesilen yüreðimde

körük olan kýskançlýk.

üzerimde gezinirken sinekler

kirpiklerim artýk tiremeyecekler

istersen saçlarýmý okþa

istersen gözlerimi oy

isterseen daha dön

zilletle uzanan

buz kesilmiþ ellerime

milyonlar koy

kalmadý bunlarýn hiçbirinde tat

ezel ebed karanlýklarda mutad

son karanlýk sarayýmda

verilen ziyafetime

üþüþürken yýlanlar çýyanlar böcekler

düþmanlarým keyifli keyifli gülerek

ne kendi etti rahat

ne halka verdi huzur

yýkýlýp gitti cihandan

dayansýn ehli kubur

derlerken...

dostlarýmdan birkaç nemli göz, bükük dudak adýmý anarak,

“ufuli oldu pek erken

inna lillahi ve inna

ileyhi raciun” diyecekler