Dün ayný manzarayý seyrettiðimiz yerleri dolaþtým. Bugün de susuz pýnarlarda kandýrdýðýn mekâna, arabanýn içinde sýzýp kalana kadar baktým! Betonyurt denilen Ýstanbul’da!…


Ah Leylim… Ah benim kelamým, hitabým, caným, cananým, çiçeðim, kehribar gözlüm… Kendimi su bardaðýnýn içine istemeden düþmüþ, çýkmak için can havliyle çýrpýnan bir sineðe benzettim uyanýnca… Uyanýnca, koltukta saç telini aradým. Dokunduðun, kokunun sindiði yerleri taradým… Deli oldum. Bilirsin, bir delide mantýk olmaz, can korkusu olmaz. Hele hele hýrs hiç olmaz. Seve seve, billahi döne döne razýydým senden… Ah bestem, güzelsin, özelsin, gizemlisin, gizemden doðan özlemimsin, sanki…
Þimdi Cemal Süreya’nýn dediði: “Birbirimize birkaç adým mesafelerdeyiz aslýnda ama aramýzda kilometrelerce gurur var.” dediði yerdeyiz maalesef…

Oysa ben, senden baþka hiçbir þeyi düþünemiyorum. Senden baþka bir güzelliði göremiyorum. Ucundan tuttuðum iþleri bile bitiremiyorum. Yapýyorum sanýyorum ama yapamýyorum. Nereden mi biliyorum, ortaya bir þey çýkmýyor da ondan biliyorum… Bugün de evde deðilim. Küçükçekmece’de sahildeyim. Rüzgârlý bir hava var burada. Birbirinin sýrtýna çýkýp sahili döven dalgalarý dinliyorum. Sen olmayýnca dinlemek ve dinletmek de yeni uzmanlýk alaným oldu…

Dinlerken seni, annem aradý. Oysa daha bayramda görüþmüþtük görüntülü. Yine “Gel” dedi! “Adana’ya gel!”. Ama gidemem ki. Býrakamam seni… Ya aniden ararsan?, Bir “merhaba” yazarsan? Bir hafta sonu “gel, konuþalým” dersen… Oysa anneme geleceðimi söylemiþtim geçen bayramda. Sýrf senle yeniden konuþabilmek için önceden olur dediðimiz bir emaneti teslim etmeyi tercih etmiþtim kendimce. O da aptalcaydý. Çok aptalca. Bir mülteci yalnýzlýðýnda kendi köþesinde kalmayý hak eden bir hareket tarzý iþte. Her ne ise, anneme ayýp oldu, biliyorum. Hem bu ilk yanlýþým deðil ki sonuncusu da olmayacak bu gidiþle…

Tolstoy hazretleri, “Kibir ve inat, bir kiþinin kendisini önce mükemmel görmesini saðlar, sonra da sonunu getirir.” demiþ. Ben seni böyle hiç görmedim. Öyle bir görüntü vermiþ olsan da! Acaba sen de böyle mi düþünüyorsun hakkýmda? Yani inat birimiyim sence? Oysa öyle biri olmadýðýmý adýn gibi biliyorsun deðil mi? Ben senin sertliðin yüzünden susuyorum ama anlatamýyorum… Sana karþý bir bebek vücudu gibi esneðim her zaman… Hiçbir zaman ceset gibi katý ve duygusuz olamadým. Hem hangi sert iklimde bir tohum çiçeðe durabilmiþ?

Bu vesileyle yýllardýr gözden kaçýrdýðýn bir gerçeði de söylemek istiyorum. Belki inanmayacaksýn ama ben özellikle senin karþýnda susmaktan, konuþmaya geçmek isteyen, ayaklarý havada, sýrtý yerde bir böcek gibi debeleniyorum her tartýþmada… Evet, hani sýrtüstü düþtüðüm yeri azýcýk tanýsam, bilsem, ne yapacaðýmý, nereye yöneleceðimi de bilirdim belki. Sen, keskin bir sirke! Baþta kendi küpüne zarar veren… Çizgilerin, sýnýrlarýn çok belirgin ve öylesine keskin ki… Ýnandýðýn herhangi bir noktadan tüm gücünle kazmak istiyorsun… Nasýl söylenir bilemiyorum ama yer katý iþte! Katý! Kazamazsýn ama can havliyle kazýyorsun… Böyle yaptýðýnda ne ben sana yardým edebiliyorum, ne de sen bana… Hem bana ayýrdýðýn çok fazla bir vaktin de yok. O halde biz ne yapýyoruz? Bir baþkasýnýn gövdesinde, bir baþkasýnýn olaylar köpüðünde buluþuyoruz. Ýþin ilginç tarafý belki de buluþtuðumuzu sanýyoruz. Küslükten hoþlandýðýmýzý belki de bu durum net bir þekilde gösteriyordur herhalde. Elbette bu da insani bir tepki. Ama bana göre deðil! Sevmiyorum, yakýþtýramýyorum, baðdaþtýramýyorum… Ne yapabiliriz ki baþka? Olmasý gerekenin olmadýðý garip bir zaman diliminden geçip gidiyoruz sanki yavaþça. Geçmek mi dedim!? Hayýr! Aslýnda resmen kayýyoruz! “Niye ilgilenmiyorsun, sevmiyorsun, konuþmuyorsun, buz gibi davranýyorsun, istediðin zaman konuþuyorsun istemediðin zaman susuyorsun” diyorsun ya! Konuþamýyorum ki sertlikten.. Bir insan konuþamayýnca herhalde kayar gider… Ben de kayýyorum, susuyorum yani. Çünkü kaymasam, sözlerim de kayboluyor benimle birlikte. Bir söz, bir yazý, kim bilir belki insanlýðýmýz da kayýyordur kim bilir… Hani ilk açýldýðým zamanlar olsa, beni tanýmadýðýn o zamanlar ne olursa olsun, ne yaþanýrsa yaþansýn ben yine bir bahar dalý gibi güler yine iletiþim kurardým senle. Þimdi? Beni çok iyi tanýyorsun. Görüyorsun uzaðýma düþüyor her þey, çok uzaðýma…

Aslýnda mutluyum ben. Bu mutluluk Allah’tan da gelebilir þeytandan da. Mutluyum, çünkü seni anlýyorum… Sen anlamadýðýmý düþünsen de anlýyorum… Görüyorum ki bizi asýl besleyen, kendimize getiren sustuðumuz, konuþmadýðýmýz bu garip zamanlar… Ama bütün olaylarýn suçlusu kendimi görüyorum ben. Her durumda yaþanan olumsuzluklarýn tek suçlusu benim! Yaþadýðýmýz çaðýn suçlusu da benim. Aslýnda kim daha iyi anlýyorsa gerçek suçlu o! Bana göre, sen deðilsin. Ben her halinle anlýyorum seni; bir adamýn avlusunda istemediðin halde geçirdiðin zamaný, alýþveriþ yaptýðýn market çalýþanlarýný, ekmek aldýðýn fýrýncýyý, dinlediðin müziði, bir harf öðrettiðin talebeleri bile anlayan suçluyum… Bu yüzden mutluyum iþte. Sýrf bu yüzden! Ama daha da mutlu olmaya ant içtim. Hatta öyle mutlu olacaðým ki ölümümü bile kendi ellerimle hazýrlayacaðým. Tabutumu da kimseye taþýtmayacaðým…

Az geldi seni sevmek… Senin de yâr canýn benim gar sancýmýn orta yerinde kalmýþ… Bunca zamandýr sana “merhaba” diyemediysem affet… Zira varlýðýmla sana çok çektirdiðimi düþünüyorum artýk… Gönlümde hep senli geçiriyorum vakitlerimi. Senin gönlünü, kelamýný, yüzünü, beyaz ellerini özlüyorum. Beklentim baþka olsa da aþkla dolmuþ gönlünü, çok sevdiðim gülümsemeni özlüyorum… Devirler, mekanlar deðiþse, saçlarým yapraklarla birlikte savrulsa, beklediðim ve intizar ettiðim o günlerde bile senin yâr-cân gönlünü özlemeye devam edeceðim…

Hakka emanet olasýn…