Saat üç. Tam olarak üçe on var… Yazmaya mecalim hiç yok aslýnda! Mide aðrýlarý, antibiyotik ilaçlar; dertler, tasalar, kederler…
Gövdem kaskatý, yüzüm sapsarý, kýsýk gözlerim fal taþý gibi açýk: sanki dünya içimden deðil de dýþýmdan akýp gidiyor… sanki.

Aðzýmdan çýkan tüm kelimeler, cümleler ölü gibi… Bir tek anlamým varsa o da yakýþtýrdýðýn dünyanýn en yüce, en soylu yapýtý “en”im artýk ben… bir keresinde “en, en! en…” demek istemiþtin ya. Ýþte… “En” güzel ölüyüm artýk. Birazdan gavurdaðý üzümünün salkýmý gibi bir akþam sarkacak yakandan; kendimi anladýðým, alamadýðým o yerden…

Artýk üzülerek, seni kýrmýþ olmaklýðýmýn korkusundan söylüyorum! Ne yapsam þiddetli ve bir o kadar da korkunç acýlar duyuyorum. Öylesine sýkýlýyorum, bunalýyorum, daralýyorum ki… Bu dünyayý kötü anladým. Belki de iyi bir dünyadýr. Belki! Her þey iyiydi bilemiyorum… Ama ben kötü anlýyorum, kendimi kýstýrýlmýþ, kuþatýlmýþ hissetmekten alýkoyamýyorum.

Sen de yoksun. Varsýn da azsýn. Çok az. Senle olmadýðým, olamadýðýn zamanlarda yaþamak zulüm gibi geliyor. Çabucak iyileþmen için ne yapabilirim bilmiyorum. Hemen iyileþmen için ne yapabilirim? O yüzünü bana geri dönmezsen tenime çizdiðin bu izler asla çýkmayacak biliyorsun! Dön artýk yüzünü bana… Beni tanýmaktan sen de mi mustaripsin? Kim bilir belki de pýrýl pýrýl dünyana, kapkara bir böcek gibi yapýþan benimdir! Bir dua etmiþtin: “Allah seni benden kurtarsýn.” diye! Çok acý bir dua bu. Ne mantýðým, ne duygum, ne de hislerimle tartamýyorum bunu. Sensiz bir deðerim olmadýðýný ne çok anlattým sana. Yoksan anlaþýlacak bir yaným, deðerim, ederim yok iþte. Gene çeliþmeler… Bu sefer çok açlar! Ýçimi kemiren bu kurt sürüleri delik deþik ediyor zihnimi, dünyamý, gövdemi…

Keþke iyi olsan, iyileþmiþ olsan, ve kar yaðsa. Evet, bembeyaz gülüþün gibi karlar yaðsýn Ýstanbul’a… Sen olmazsan kurtulamayacaðým yoksa için için kemirilmekten… Bir hafta sonu yine geldi, yoksun. Yok bile deðil; sanki seni tanýdýðým halde tanýmýyormuþum gibi, anlatýlmaz bir yokluk içindeyim. Neden böyleyim? Niye hiç mi hiç kaybedemiyorum seni? Tam kaybolduðun an, dayanýlmaz bir biçimde gene baþlýyorsun büyümeye… Bu hayattaki yaþantým bile sana benziyor farkýndaysan… Yolculuklarýmýzda, seni dinlerken, gözlerine bakarken, düþünürken, yaþamanýn özü budur dedim hala da diyorum. Gurbetin, hasretin ve tüm imkansýzlýklarýn son bulup, harekete dönüþtüðü yeri sadece senin yanýnda görebiliyorum. Acaba seni daha iyi görmek için ne yapmalýyým? Yaþadýðým nefes alýp verdiðim bu akýþta seni düþünmeden geçirdiðim bir an bile yok! Tüm akýþýmý senle dolduruyorum. Ve bunu o kadar güzel yapýyorum ki yaþamadýðým anlarda, yaþadýklarýmýzdan bir fire bile vermiyorum. Hastalýk, aðrýlar, iþtahsýzlýk, ilgisizlik, oyun, ders, sinema, iþ, aþk ve uykusuzluk… Tam, þimdi, o kýzaran yanaðýný öpmek için dayanýlmaz bir istekle doluyum… Sýcacýk vücudunu, soðumaktan ve duygusuzluktan katýlaþmýþ vücuduma yapýþtýrýp bir et ve soluk sarhoþluðunda erimek istiyorum… “Hepsi bu kadar mý?” dersin kesin! Deðil tabi! Aðzýný, burnunu, dilini, diþlerini de istiyorum! Ayrýca görünen aðrýlarýndan, tatsýzlýklarýndan, yaþadýðýn acýlarýndan almak, onu benim yapmak ve sana hiçbir þey býrakmamak istiyorum! Üstelik korkunç bir þehvetle istiyorum! Çýldýrasýya, öldüresiye… Ve bütün bu düþüncelerimden uzaklaþmak için beynimi kör bir býçakla boðazlýyorum! Sensizlikten böyle oldum. Sen delisiyim. Ayrýlýkla, küsmeyle, özlemle, anlatýlacak gibi deðil… Ama önce iyi et kendini… Ýyisin zaten. Çok çok iyisin. Muhteþemsin.

Saðlýcakla kal…