Bu yol nereye acaba...

Hep kötü, hep dolu hikayeler gördüm. Engelleyemedim gözlerim doldu.
Her birini kucaklamak sarýlmak istedim. Biraz olsun avutmak.
Hiç olmadý bu. Ya ben dondum. Ya o korktu kaçtý.
Olmadý iþte... Olmuyormuþ meðer.

Benim hikayem olmadý hiçbiri. Hikayem* olmadý benim.
Kaderim görmekmiþ meðer, yaþamak deðil.

Yoruldum... Yorulmadým, soðudum.
Ya da unuttum belki... Ya da unutmak istedim ve böyle oldu.
Güvenmiyorum ne kendime ne baþkasýna.

Sustum þimdi. Açmýyorum aðzýmý. Küstüm belki bilmiyorum.
Zaten en gerektiðinde hep saklandý doðru sözcük. Saklanacak da...
Hala açým ama istemiyorum yemek. Bir lokma almak ayýp sanki.
Bu yüzden hep boþ kalacak içim.

Yavaþ yavaþ ama acý çekmeden öleceðim belli ki.
.
.
.
.
.

Ya da çatlayýp zýrhým uyanacaðým ansýzýn...
Birazdan?...
Bilmiyorum.

Belki bu duvar... Hep birlikte!

*-