Göðsümdeki boþluðun adý Nermin. Burnumu gýdýklayan saçlar, omzuma deðen sýrt, parmaklarýmdaki göðüs, dizlerimdeki bacak... Þimdi hepsi, kayýp bir mekânýn günah yataðýnda, geçmiþi umursamadan uyuyor olmalý. Dört uzvumu tüm eklemlerinden büküp bir yumak haline geldiðimde, göðsümdeki bu boþluðu doldurabildiðimi zannederek uyumaya çalýþýyorum. Karanlýk odamda, yaðmurun sesinden baþka ses, sobanýn üst deliðinden tavana vuran cehennem dansýnýn projeksiyonundan baþka ýþýk yok. Tavandaki ýþýltý, arkaik bir Roma meyhanesinin, beyaz taþlarla örülmüþ zemininde, kýzýl sarý çingene kostümleri içinde oynayan Ýspanyol dansçýlarýný andýrýyor. O ateþ dansýný izlerken, sýcak aydýnlýðýn ritmine melodiler uydurmaya çalýþýyorum. Endülüs ezgileri çalýnýyor kulaðýma. Rüzgara ve yaðmura meydan okumasýnýn, katil kuþlara, hýrsýz sincaplara yataklýk etmesinin, seviþen mekânsýz aþýklarý gözlerden gizlemesinin ve kýrk yýl süren inatçý suskunluðunun cezasýný, odamdaki minyatür cehennemde çeken çamýn lirik kareografisini sahneleyen dansçýlar, Albeniz’in Sevilla’sýnda kývranýyorlar önce. Birkaç dakika sonra durulup, Granados’un Andaluza’sýný anýmsatan, ritmik küçük ikili inlemelerine ayak uydurur gibi bir yöne doðru hýzlý hýzlý sýçrýyorlar. Sonra beklenmedik çýtýrtýlarla azan ateþin elçileri, Manuel De Falla’dan Deðirmencinin Dansý’ný sergiliyorlar. Bu coþku çok sürmüyor ve ateþ, Albeniz’in Mallorca’sýyla, aðýr ve romantik bir üslubun esaretinde, ýþýðýna, sýcaðýna, yanmamýþa olan tutkusuna, dumana ve küle duyduðu nefretine, geçmiþine ve býraktýklarýna veda ederek sönüyor. Aþk bu iþte.      

   Þu demiri eriten ama sudan korkan ateþ ne tuhaf þey. Kibrit, çýradaki sýcaðý kendinden bilir mesela. Oysa yanmak özünde vardýr çýranýn. Yüzlerce kibrit eder yanýnca ve “Üf !” deyince sönmez. Kendi özünden alevlidir çýranýn dumanlý baþý; maþuktan geri kalan ise kývrýk siyah nâþý. Kibrit, çýradaki sýcaðý kendinden bilir. Taþa kussa tüm alevini, kara bir lekeden baþka bir þey kalýr mý? Yanmak çýranýn özünde var; taþta ise yüz karasý. Kadýn kendinden bilir adamdaki yanma arzusunu. Oysa bir nefeslik ýþýðý, çýralý gönülde yangýn, taþ yürekte kara bir karanlýk olur. Vefâ bu iþte.

   Çöpe dökülen küller, yaðmurla inen duman... Çamurlu akaçlarýn birleþtiði köþelerde kavuþsalar da ýslak ve soðuk bir bulamaç olmaktan öte gidemezler. Çamýn esrarý akþamda kalýr... Ayrýlýk bu iþte.      

   Soba sönünce oda kesif bir karanlýða büründü. Bir körün uyanýklýðýnda, gözlerimin açýk ve kapalý olduðu haller arasýndaki farký test ediyorum. Siyah tek baþýnayken, alabildiðine özgür ve hükümran. Siyah, beyaz yokken çok anlamsýz. Beyaz yokken yalnýz. Acýklý... Boþanmak mý? Bu iþte.

   Oda halen sýcak. Sönmüþ sobadan yükselen ýsý dalgalarý yüzüme vuruyor. Zaten satýcý söylemiþti. “Abi tuðlalý bu. Sönse bile bunun sýcaklýðý seni yatana kadar idare eder.” demiþti. Ölene kadar idare eder. Mezara kadar... Sanýrým evlilik de buydu. Paha biçilmez hayatýn, beþ parasýz serseri aþka kefaleti. Garantisi yok.      

   Yüzümü duvara döndüðümde, bildik bir aðlama nöbetine tutuluyorum. Sarsýla sarsýla ve kimseden utanmadan aðlýyorum. Penceremin önündeki sarý ayva aðacý, yaðmurdan cesaret alýp “Sussss !” diyor. Yoldan hýzla geçen bir araba ýslak asfalta söyletiyor. “Þþþþþþ !”. Ama ne doðanýn gücü ne de aracýn hýzý “Aðlama” diyebiliyor. Yalnýzlýk bu iþte.

   Yaþama dair gerçeklikler nasýl da baðlýyor insaný. Þimdi anýlarým ve acýlarýmla, her þeyin baþladýðý ve bittiði yerde olmak yerine, aþkýmýn son gününü, bana özel ve sadece sonraki zamanlarý ölçebilen, bitimsiz bir takvimin ilk günü yapabilseydim. Yaþadýðým kenti, iþimi, her þeyi ama her þeyi burada, o acý günde, aylar sonra ev sahibim ve alacaklýlarým tarafýndan haczen yaðmalanmak üzere terk edip çýrýlçýplak ve sadece ben olarak “Bitti !” diye baðýra baðýra, nefesim kesilmeksizin koþarak, daha önce hiç yaþamadýðým bir þehirde, her þeye yeniden baþlayabilseydim; hafýzamýn bana daha az eziyet etmesini saðlayabilir miydim acaba?

   Tanrým! Bu ne zamana kadar böyle gidecek? Her gece dört yýl süren bir uyuma çabasý. Altýmda bir metreye iki metre ölçülerinde, tek kiþilik, ortopedik, yaylý ve uçsuz bucaksýz bir çöl. Solumda soluk, beyaz, aðlama duvarý, saðýmda Sakartepe’den yüksek bir uçurum. Sol elim sað elimde. Dudaklarýmda yumuþatýcý ve saç kokulu yastýk. Ayak ucumda, az önce ayak parmaklarýmla çýkarýp laubali bir karmaþýklýkta býraktýðým, O’nun aldýðý çoraplar. Zihnimde çoðul anýlar. Sevginin anýmsattýklarýyla nefretin unutturamadýklarýnýn savaþýna hakemlik etmek ne de zor. Onur fevri kararlarda çok güçlü. Aþk ise dingin düþüncelerde. Yani bu gece aþk kazanýyor. Hayýr gurur. Hayýr aþk. Hayýr. Galiba ben kaybediyorum.

   Oda soðudu. Yorgan ise hala müþfik ve sýcak. Yastýk, bir kadýnýn omzunda yaþanan huzuru çaðrýþtýramayacak kadar yumuþak. Uyku yaklaþan ölüm gibi. Gözlerimi ve beynimi yakalamadan önce, hayatýmla ilgili her þeyin hesabýný vermeye çalýþýyorum. Olmayacak galiba. Verilecek hesap çok; her suare býkmadan oynadýðýmýz ölüm provasý ise yakýn.