Hangi yolun yolcusu oldun ve durduðun durak isimleri; nereye götürür seni söyle...

Olmayacak dua, gidilmeyecek istikamet ve 'seyri seferi iptal' yüzlere gebeyken her þey...

Evet öyle; herþey yaþandý; tükettik 'en güzel þeyi' düþerek hayatýmýzdan; Kadýnlar, erkekler, gözler; seviþmeler, þiirler...

En deðerli neyimiz varsa, peþin peþin verdik, ne kadar hak etmeyen varsa; "Seni seviyorum"lar, "sensiz ölürüm"ler, hediye ettik karþýlýksýz.
Gün geldiðinde, gerçekten verilmesi gereken bir muhatap bulduðumuzda; ona, 'ici boþ cümleler' sunmak içindi çabalarýmýz sanki.

Aþk diye bildiklerimiz, sevgi diye inat ettiklerimiz ve tutunduðumuz dost limanlardan; bir gece yarýsý kopuverdik.

Yalama aþklar ve sevgilerden öteye elimizde "yatýþtýrýlamaz baðýþýklýklar" kaldý.

Sevgi de aþk da yok artýk!

"www aþklar" coðrafyasýnýn bir yolcusu olmaya giderken, "hayali gerçeðe çevirmek" yangýnýnda kaldý bedenlerimiz; cayýr cayýr yanarken, bitti gerçekliðimiz.

Þimdi avutalým kendimizi...

Gerçek biterken, "sanallýkta batmýþ bir batýk edasýyla" maziye dönüp de hatýrlamak kaldý geriye...

Ne tuhaf; oysa böyle olmayacaktý.

Ahþap bir bað evinin eyvanýndan bakacaktýk oysa aðaçlara; Sigara kokmayan dudaktan, kuþku çekmemiþ gözlerden tadacaktýk; Yalansýz ve katýksýz bir aþk bulacaktýk yüreðimizde...

Aþk imkansýz bundan sonra,
sevgi de öyle...
Dostluksa, bir düþtür; kendimizi kandýrdýðýmýz.

Ve bir ömür boyu "baðýþýklýklarla" yaþamak dürtüsüdür yeni korkular.
Kimi gördüysek, "yüzüne bir anda savurduðumuz sevgilere" gerekçe ise kendi yalnýzlýðýmýzdan baþka bir þey deðil.

Ne tuhaf...

Ýlk duraktayken hiç bunu düþünmemiþtik oysa.
Sevecek ve sevilecektik.

Þimdi herþey bambaþka;

Sevecek ve öleceðiz.