YİNE GÜZ
Yine güz.!
bir kuş ağzını kilitliyor hüzne
yalnız bir kapıyı çalıp
göğe dönüyor cemreler
ve yüzün kayboluyor birden
bir ağaç yapraklarını emanet veriyor sokağa
rüzgârın kuytusuna saklasın diye savrulmadan
kımıltısız duruyor gölgeler
tebeşirle çizilmiş gibi sokağın taşına
sözcükler düştü düşecek şiirimden
alıp başını gitmeden akşam
yine güz.!
kimse bilmez zakkumun yaralı gövdesinde
güneş yangısını
gölgeler enli ve keskin
rüzgârın dövdüğü yaşamın tanığıdır zaman
unutur musun okuduğun şiirlerimi
oysa!
kurtulamam çığlık atmadan
yine güz.!
çok kapılı bir şehirden çıkıyorum
iz bırakan düşlerim
suyun aynasında resimleniyor
tarih düşürdüğüm sokaklar
sis içinde kurgulasa da zamanı
bütünlenemiyor anlamlar
yine güz.!