ï¿½zEdebiyat - Bahar Kalemi - ï¿½ocuk Yï¿½reï¿½ini Diri Tutmak

13 Nisan 2008
Çocuk Yüreðini Diri Tutmak
Özündeki çocuðu katletmeyen, o safiyeti her dem diri tutabilenlere ne mutlu!

Bahar Kalemi

Baþkasý olmayý, kimliklere bürünmeyi hiç sevmez çocuklar. Ýçindeki çocuðu muhabbetle besleyip, aþkla büyütenler safiyane duygularýný hiç yitirmezler.Cesurdur çocuklar! Yere, zamana, muhataba bakmaz entrika bilmez çocuklar.Çabuk küserler ama kin tutmaz çocuklar. Onlar sadece ama sadece kendileri gibi olurlar. Bir çok düþ katili var;büyüdükçe, umutlarýný, güvenini, masumiyetini kaybedenler var.Hayata çocuk yüreði ile bakmayý baþarabilmek; içindeki çocuðu besleyen ve ona deðer verene gülümser... Neden güveni deðil de, kuþkuyu öðretiyoruz çocuklarýmýza "onlar bizim geleceðimizin neferleri" diyoruz da. Neden sevgiyi deðil de, sevgisizliði öðretiyoruz neden?

i
Hani bazen hissettiklerimizle dolup taþarýz anlatmak isteriz ama bir türlü anlatamayýz. Yaþadýðýmýz zorluklar yüzünden bazen yüreðimiz yorulur, hislerimize tercüman olacak bir liman ararýz.

Duygularýn deniz dalgalarý gibi sürekli deðiþtiði, sevginin ve öfkenin med-cezirler gibi yer deðiþtirdiði zamanlar yaþar yüreðiniz. Bazen bir þiirin mýsrasý, bir roman’ýn sayfasý yada bir ezginin nakaratý sizi alýp götürür gençlik yýllarýnýza ve dersinizki; Mucizeler misali her þeyin mümkün olabileceði inancýmý bana tekrar versen. Hayata ve insanlara dair kalýplaþmýþ fikirlerim olmasa ve ben o büyümeyen çocuk yüreðimle hayatýmý yaþayabilsem; evet her yetiþkin insan’ýn içinde büyümeyen ama gizlenen çocuk vardýr.Çok sevdiðim bir dostum bana demiþtiki. ''Ýçindeki çocuðu öldürdüðün zaman yaþanlanmaya baþlamýþsýn demektir''

Baþkasý olmayý, kimliklere bürünmeyi hiç sevmez çocuklar. Ýçindeki çocuðu muhabbetle besleyip, aþkla büyütenler safiyane duygularýný hiç yitirmezler.Cesurdur çocuklar! Yere, zamana, muhataba bakmaz entrika bilmez çocuklar.Çabuk küserler ama kin tutmaz çocuklar. Onlar sadece ama sadece kendileri gibi olurlar. Bir çok düþ katili var;büyüdükçe, umutlarýný, güvenini, masumiyetini kaybedenler var.Hayata çocuk yüreði ile bakmayý baþarabilmek; içindeki çocuðu besleyen ve ona deðer verene gülümser...
Neden güveni deðil de, kuþkuyu öðretiyoruz çocuklarýmýza "onlar bizim geleceðimizin neferleri" diyoruz da. Neden sevgiyi deðil de, sevgisizliði öðretiyoruz neden?

Özündeki çocuðu katletmeyen, o safiyeti her dem diri tutabilenlere ne mutlu!