Gözden dökülen iki damla yaþ,,,Yanaklarýndan süzülür gibi görünse de içine akan tuzlu su. Yaþ kaç olursa olsun insani bir duygu iþte. Sadece araçlar deðiþiyor yani sebep olanlar. Belki de sebep olduklarýmýz.

Ýki damla yaþ döker susar demekle olmuyor iþte. Aðlamak her yaþta mecburi. Önce acýkma, hastalanma duygularýný ifade eden bir sembol sanýyoruz ; hepten yabancýsý olduðumuz dünyaya geldiðimizde. Sonralarý farklý acýlarda dökülüyor gözyaþlarýmýz. Kalbimiz nefes alýp verdiði sürece bazen çalýþýp bazen duran bir organ þekline dönüyor adeta insan vücudunda.

Sonra bir zaman farkýndalýk kazanýyor insan. Bir bakýyor ki büyüyor. Belki bu da aðlama sebebi. Küçüklük hayallerindeki gibi olmadýðýný görüyor her þeyin. Kurgulu ama içten evcilik oyunlarýna dönmek istiyor. Bir bakmýþki vakit geç. O zamana dönüþ yok. Dönüþ sadece en gerçek zamana.

Açlýk ve aðrýyý ifadeden öteye duygular taþýdýðýný görüyor. Kalbine atýlan oklarýn kanlarý fýþkýrýyor sanki gözlerinden. Ne olduðunu anlamaya çalýþýyor. Bakýyor her þey daha anlamsýz. Yaþ büyüyor etraf kalabalýklaþýr gibi olurken her daim kendini yalnýz bulabiliyor. Sonra bulduklarýna öyle saðlam sarýlýyor ki, bu dalý tutan gövdeler onu mutlu ediyor. Ya tutarmýþ gibi yapýp da bu dalý savuranlar. Ýki damla yaþla biter sanýyorlar. Hayatlarýnda bu iki damla yaþý hiç akýtmamýþ olmalarýna raðmen. Gözünü açýp bakmaya korkuyor insan. Ama gözlerindeki pýrýltýyý kaybetmek istemiyor. Nadir umut bulduðu gözler gibi baþka sele kapýlmýþ yürekleri bir nebze umutlandýrabilmek için belki de. Bugün aðlamak yok yüreðim diyor bir yaným, bir yanýmsa haykýrarak "aðlamak insan iþi" .