Senin okuyamayacaðýn bir mektuba nasýl baþlamalý bilmiyorum; ama sana anlatmasam hiç anlamý kalmýyor yaþadýðýmýn. Sana anlatmazsam boðuyor beni özenle sakladýðým anýlarým…
Yeni þarkýlar dinliyorum sürekli, sanki bir gün döneceksin diye bir köþede saklýyorum sevdiklerimi. Nasýl hevesle birikiyorlar bir bilsen, bir tarafta benim beðendiklerim, bir tarafta senin beðeneceðini bildiðim, hepside sana tutulmuþ þarkýlar. Oysa sen þarkýlarýmý bile sevmedin deðil mi?
Sana sormam gereken öyle çok soru var ki, eskilerini unutmayayým diye sürekli tekrar ediyorum, bir gün döndüðünde þunu da soracaðým, acaba buna ne der… Uzayýp gidiyor kararsýzlýklarým, sen olmayýnca hiçbir þeyin ucu bucaðý yok…
Anlamýný bilmediðim kelimeleri, ruhu kalmamýþ sözlüklerde bulmak nasýl da buruyor cümlelerimi… Senden arda kalan kelimelerle idare ediyorum þimdilik; ama gün gelip de yetmeyince… Yok, bunu düþünmek dahi istemem, hem sensizlik hem kuramadýðým cümlelerin boþluðu, tahammül edemem bu kadarýna… Bir an önce gelmelisin, anlýyor musun?
Dünya iþlerine boþverdim iyice… Tüm düþüncelerim senin tarafýndan zapt edilmiþken, hiçbir þey anlam kazanmýyor gözümde… Boyuna ayný soru etrafýnda dönüp duruyorum, bir girdabýn, bir felaketin tam orta yerinde olmak gibi… Beni hiç özlemedin mi? Sahiden gelmiyor muyum aklýna, belki çok þey paylaþmadýk,-yalan bu biliyorsun; ama hadi öyle varsayalým- hala evinin bir köþesinde öylece duran eþyalarýmý da görmez oldun, yoksa ben kokmuyor mu artýk anýlar? Ne yani, beraber dinlediðimiz þarkýlarý duyunca, sahil kenarlarýný mý düþünüyorsun, yoksa âþýk olduðun adamlar mý geliyor aklýna? Beni hatýrlamýyor musun? Ýnanacaðým tutuyor bu zýrvalara, ne olur dön artýk…
Yalanlarýn ortasýna doðmuþum bilirsin. Yani herkes gibi olman artýk dokunmaz bana, anladým ki farklý olanlarda birbirinin ayný aslýnda…
Bir zamanlar kahramanýmdýn, nasýl da büyüdükçe büyüyordun, nasýlda büyütüyordum demeliyim belki de. Artýk bir kahramana ihtiyacým yok, sana sahip olduðundan baþka anlamlar yüklemeyeceðim. Bana var olduðun kadarla gelsen kabulüm; çünkü artýk kalbime sýðdýrabiliyorum seni.
Aslýnda bazen geri dönmenden korkuyorum, tarifsiz bir huzursuzluk sarýyor içimi. Þehir ayaklanýyor sanki birden, seni taþýyor önümden geçen her araba. Her an göz göze gelecekmiþiz gibi, nasýl bir tedirginlik anlatamam. Seni gördüðümde yitirmiþ olduðumu anlayacaðýmý biliyorum… Oysa seni kaybetmekten çok korkuyorum. Ýþte bu yüzden geri döneceðini varsayarken, aslýnda hep ayýrýyorum yollarýmýzý, sana anýlar biriktiriyorum, anlamsýz cümleler kuruyorum bize dair, senin geri dönüþünü rivayetlere gömen cümleler… Gelmen sadece bir hayal olsun istiyorum…
“Karalamýþsan bir þeyi, silsen de karalanmamýþ edemezsin.”*
Masama, sonra da tüm hayatýma iliþtirdiðim bu cümlenin izlerini taþýyoruz þimdi biz. Çoktan karaladýk birbirimizi, izi kalmayacak bir geri dönüþümüz yok artýk. Þimdi sadece yýrtýp atmak kalmýþ bize, karaladýðýmýz her þeyi, týpký baþýndan beri sadece bir karalamaymýþ gibi…
Yine de… Sakýn unutma beni…


*limantoloji