Sessizliði sesi olurdu çoðu zaman. Büyüdükçe artmýþtý yalnýzlýðý. Notalara, dizelere tutunmuþtu. Yani, hayalindeki dünyasýna. Ýçinde bulunduðu dünyayý orada þikâyet eder, sitemlerini orada dile getirirdi. Sevgi diye sarýldýðý kollardan
uzak düþmüþtü. Ýçini yakýyordu sevdalarý.

Hani sevmek yetiyordu gülüþleri büyütmeye?
Ama onun gülüþlerini büyütmeye yetmemiþti.

Sadece acý bir gülümseme takýlýp kalmýþtý yüzüne. Ve gülüþlerinde saklanmýþtý hüzün. Aradýðý sevgiydi, sevgili bahaneydi. Sazýnýn tellerinde bir bozlak esintisi olurdu yürek sesi. Kor alev gibi yakardý sevdalarý. Özlem kokardý, sitem yüklüydü þiirleri. Adresini bilirdi mektuplarý. Sevgisi güneþiydi gece ve gündüzüne, can suyuydu topraktaki fidesine. Cümlelerin arasýnda virgüldü bazen.

Hayatýnda parantez açýp gidenler oldu.
Cümlelerin sonuna ünlem koyanlar da…

“Gitme!” dedi, dinlemediler.
Aðladý, görmediler.

Uyutup sevdiklerini, gözlerinden öperdi. Sevdiðinin gözlerinde görürdü gökkuþaðýnýn tüm renklerini. Sabaha karþý bir çið tanesine anlatýrdý sevgisini. Destanlar vardý göz göze geldiðinde yazdýðý. Ama o efsane olmak isterdi. Kaç savaþtan yenik düþtü saymadý. Savunmasý sevgiydi, Her yeni sevgide hazýrlanýrdý yeni bir yenilgiye. Sonra oturup sararak yaralarýný, yeniden düþerdi yollara, yeni savaþlara…

Elbet bir gün zafer benim olacak derdi.
Sevilmekti sadece onun derdi.

Çok sevmiþti ama sevilmeye açtý hala. Belki kavuþamamaktý aþk. Belki mesafeler ve yarým kalmýþlýklar beslerdi aþklarý. Tam ortasýnda yaþadýðý aþklar bir mum gibi erimiþ, tükenmiþti. Hep aþka yürüdü, bir türlü yetiþemedi. Biraz hýzlansa aþk daha hýzlý kaçardý.

Ve koþup yakaladýðýnda aþký tam kalbinden,
Büyü bozulurdu aniden.

Susardý çoðu zaman. Susmak nefreti besler deseler de, onun sevgisini besleyendi. Dili susar, gözleri söylerdi. Kaderinin yazdýðý senaryoda baþroldeydi. Geride kalmak, özlemek düþmüþtü hep onun payýna. Figürandý hep, sevdikleri. Sahne biter, perde inerdi. Aþka âþýktý o. Baktýðý gözlerin rengi deðiþse de görmeye çalýþtýðý hep aynýydý. Sevmeye ve sevilmeye âþýktý. Ruhunun ikizini arayan bir divaneydi. Yüreðinde kalan izler birbirine karýþmýþtý. Sevdiði her kadýnda bir öncekinden parçalar bulurdu. Ve bir sonrakine taþýrdý. Ýçinde sevmeyi seven bir çocuk vardý. Rüyalara dalýp giden ve gerçeklerle birleþtiren bir çocuk. Uysal ve acýlarýný sevip, sahiplenen bir çocuk. Hiç büyümesin isterdi ama artýk büyümeye baþlamýþtý o çocuk. Büyüdükçe daha çok acý çekmeye de baþlamýþtý. Anýlar ve ayrýlýklar biriktirmiþti. Hüzünlerini gülüþlerine saklamýþtý. Gözlerinden okunabileceðini bilerek, fazla da bakamazdý baþkasýnýn yüzüne ve gözlerine.

Gitmeyi de bilirdi, git de diyebilirdi.
Ancak gidenler hep baþkalarý olmuþtu.

Sevmeye de bilirdi, sevmeyi de bilirdi.
O hep sevenlerden olmuþtu.

Görmeye de bilirdi, görmeyi de bilirdi.
O hep gönül gözü ile görenlerden olmuþtu.

Meleðim! Demiþti çok defa, gördüðünün melek olduðuna inanýrcasýna. Oysaki henüz hayatýnýn meleðiyle karþýlaþmamýþtý bile.

Yaþamýn tam ortasýndaydý. Ve kalabalýklar içinde bir yalnýzdý. Bir yolcuydu zaman tünelinde. Iþýðý arar dururdu gözleri. Oysaki yoluna ýþýk hep kendisiydi.

Müþerref ÖZDAÞ