Türkiye’de ne dergiler geldi geçti kültür sanat hayatından. Bunların bir kısmı kalıcı olsa da, çoğu matbuat mezarlığındaki yerini aldı. Öyle de olsa hepsi yayınlandıkları sürece hayatımıza renk ve ahenk kazandırdılar. Dergiler bir mektep gibidir. Bu mekteplerde yetişiyor kalem erbapları. Onun içindir ki yayın hayatına başlayan her dergi beni
'Efsane Filmin Romanı' TRAINSPOTTING, kitabı merakla bekleyenleri -gecikmeli de olsa sevindirirken- kısa zamanda okurlar için korkunç bir muammaya dönüşmüştü.
Halk Oyunlarını Lise çağlarından beri izlerim.
Resimler için bakınız: http://kadikoykafkas.tripod.com/resimler.html
“Paranı bin katına çıkarmak istemez misin Pinokyo?” Tilki tüm kurnazlığıyla, baldan tatlı bir ses tonuyla sorar. Amaç Pinokyo’yu ikna etmek. Elindeki 5 altını almak. Kurnaz Tilki ve sahtekar Kedi. Sevimli görünmeye çalışan hain bir kedi ve uzun ince kötücül bir tilki. Tencere kapak misali tam da birbirlerini bulmuşlar.
Bu ülkede hava hep dumanlı hep puslu Hâl böyle olunca bu havalarda, insanların içinde göründüklerinden daha fazlasını barındırdıklarına şahit oluyorsunuz. Öyle ki oturup konuşulabilir, oldukça makul aynı zamanda mutedil adamlar ve kadınların yerine saldırgan, hırçın, gözü dönmüş bir yaratık karşınıza çıkıyor.
Karadeniz’in incisi Trabzon’un kültürel meseleleri her geçen gün çığ gibi büyüyor. Her şeyden evvel Trabzon’da bir kültür merkezi ve konferans salonu eksikliği vardır. Hamamizade İhsan Bey Kültür Merkezi yıkıldı. Yerine yeni ve daha modern bir kültür merkezi yapılacaktı. Fakat söz konusu merkezin molozlarının kaldırılması dışında henüz ciddi bir
Kültürün oluşabilmesi için aradan yüzyıllar geçmesi gerekir. İşte bu yüzyıllar içinde oluşan değerler bütünü, kültürü meydana getirir. Bu kültür de yüzyıllar sonra gelecek olan nesle miras olarak kalır.
İnsanoğlunun gelişmesi ve ilerlemesi kültürel bir varlık oluşuna bağlıdır. İnsan, öğrendiklerini biriktirip ilerisi için saklar. İşte bu becerisi
Bugün "klasik" dediğimiz bir çok yapıt, kendi zamanlarında popüler kültürün parçası olduğunu unutmamalıyız...
Gün geçtikçe sayıları artan Edebiyat Sitelerinin yazan, çizen, sesini insanlara başka türlü duyuramayan çoğu amatör şair / yazar için bulunmaz nimet olduğuna inananlardanım.
Bu kadar yaygaranın koparılmayacağı ve düşünce özgürlüğünün yasaklanmasına gerek kalmayacak olgunluklara erişebileceğimiz günler yaşamak ümidiyle.
Kıbrıs Türk Devlet Tiyatroları Müdürlüğü yaptığım yıllarda Azerbaycana iki defa gitmiştim. Birçok Tiyatroyu gezmiş ve oynanan oyunlardan birkaçını izlemiştim. Azerbaycanlılar, sanata karşı büyük bir sevgi besliyorlar. Sanatçılarını asla unutmuyorlar. Birçok caddeye ya heykellerini dikiyorlar veya onların adlarını veriyorlar. Hatta sanatçılar için bir de orman yapmışlar. Ölen sanatçılarını da
Vay efendim zenginin cocugu niye para verip askerlik yapmiyor da fakir parasi yok diye askerlik yapmak zorunda kaliyor? Memleket olarak bedelli askerlige bakis acimiz bu kadar net.
Kendisine hak veriyorum. Gerçekten Türkiyeden gelen nesil, yavaş yavaş bu kültürü unutmaya başladı. Çünkü kendi halk danslarıyla haşır neşir olamıyorlar. Davul zurnayı bilmiyorlar. Öğrenilen halk oyunları da KKTCye has oyunlar. Yani sadece buranın oyunlarıyla kalıyorlar. Bu nedenle bir şeyler eksik kalıyor sanki
Oysa her alanda olduğu
kendini tanıyıp da özetleyen insan kimdir. Kendini tanıyan mı,düşlerini anlatan mı?
Geçen yüzyılın son çeyreğinden günümüze giderek hız kazanan sanal bir çağın içine sürükleniyoruz. Roma İmparatorluğunun Benhur’u, asil gladyatörler çağı yerini artık sanal gladyatörlere bıraktı.
Ezberci ,elemeci sistem,anlamak yerine anmayı koyduğunu hiç fark ettirmeden.Sinsice içten içe kuşakları bilimden,kültürden ve en önemlisi kendi tarihinden uzaklaştırdı.
