Ferimsin… Eriyorum… Bugün umutsuzca eriyorum. Ve durmadan seni kaybediyorum. Gözlerimin önünde sönüşünü izliyorum. Neden, neden bu gidiş? Acaba ben mi seni kaybettiğim için eriyorum, yoksa sen mi beni kaybettiğin için dalgalanarak gidiyorsun? Ferim… Senin için dik durmayı da öğrenirim. Gel, n’olur gel. Ben şimdi gidişinle yerle yeksan bir halde Yusuf misali şamdanın dipsiz derinliklerinde kayboluyorum. “Yusuf misali kuyularda erimekteyim, yalnızım” Beni ancak senin gelişin diriltir. Bekliyorum…
